Dag 1 : Ternat – Portimão

Vanmorgen rond een uur of 8 opgestaan, op ’t gemakske naar de bakker en na ’t ontbijt de koffers beginnen maken. Rond elf bracht onze privéchauffeur ons naar de luchthaven. Ruim op tijd. Beetje rondkuieren in de shops, broodje eten. En zo was’t al snel tijd om in te schepen.

We vertrokken 10 minuutjes te laat, maar waren zelfs 5 minuutjes te vroeg geland te Faro. Onze koffers waren bij de eersten terug en zo waren we al snel bij de Thomas Cook medewerkster.  Dan met busje samen met 2 andere koppels naar hotel gebracht. Redelijk snel konden we naar de kamer. Tot zover het positieve nieuws… 🙁

Onze kamer lag op de kelderverdieping met terras en ligtuin. Van zodra de deur openging was onze goesting over : wat een stank! Alles zag geel/bruin van de nicotine. De kamer was afgeleefd, oud, vies, vuil en vettig. De-gou-tant! Dit was nochtans een rookvrij-hotel. Ja maar mijnheer, de mensen zijn stout en roken op de kamer… Dit is niet van een paar keer te roken hè!

Na een verkwikkende douche (en de handdoeken stinken ook naar nicotine) het stadje gaan verkennen en bij valavond een kleinigheidje gegeten. Was best lekker voor weinig geld. Nadien een pousse-cafeeke bij de Ier, en dan ons bed ingedoken.

Dag 2 : Portimão

Vanochtend met onze luie kont aan’t zwembad gelegen en er ook ne keer ingesprongen. ’t water was koud… 18°. Nog een paar dagen een graad of 30 zoals vandaag en ’t water zal wel opwarmen. 🙂

View from our room…

Vanmiddag kwam de Thomas Cook medewerkster op bezoek voor haar welkomstbabbel. Het andere koppel dat gisteren met ons arriveerde had blijkbaar wel een frisse kamer. Wat hebben we geleerd vandaag? Als Thomas Cook een kamer aan ‘promotieprijs’ weggeeft is dat niet omdat ze er niet van af geraken omdat het nog geen hoogseizoen is, maar omdat niemand die kamers wil!

De welkomstbabbel dus… Niettegenstaande we redelijk goed waren voorbereid had ze wel een aantal interessante tips en uitstapjes. De rest van de week huren we een wagentje om al dat mooi en lekkers te bezoeken.

Na de middag probeerden we zo ver mogelijk langs het strand te wandelen, maar omdat het vloed was hebben we na een kilometerke of twee hogere regionen moeten opzoeken.

Gelukkig maar… We vonden dan een gezellig klein restaurantje met zeezicht, weg van de toeristische etablissementen, met vooral ‘locals’ dus. Na een fris pintje verdergetrokken.

We vervolgden onze weg langsheen het wandelpad boven op de klippen.

Op de terugweg vonden we het restaurantje ‘Claire’s’ waarnaar we gisteren op zoek waren maar niet vonden. Het was er net Happy Hour met een optreden van den ene of den andere. Veel lawaai dus. Zullen later op de avond terugkomen om hier het avondmaal te nuttigen.

Wat verder maakten we een tussenstop voor een ‘snelle’ knabbel. Authentieke Portugese gerechtjes… Voor Koen een plank met lekkere tappas. Voor Diane slakken klaargemaakt in heerlijke bouillon. Was wel een prutswerkje, maar overheerlijk.

 

Hierna nog een klein wandelingske gedaan.

Na een doucheke wandelden we terug naar ‘Claire’s’ voor het diner. Wederom heerlijke Portugese gerechtjes… Voor weinig geld.

’t Was weer een topdag!

Dag 3 : Monchique en omgeving

Het ontbijt

Vandaag haalden we onze huurwagen bij Avis. Met een kleine 2 uur vertraging konden we vertrekken (eerlijkheidshalve : wij waren zelf ook een uur te laat bij Avis, maar soit).

Eerst trokken we het binnenland in naar Monchique en omgeving. Bij Caldes de Monchique namen we de eerste stop.

 Voor een klein hongertje bestelden we een ‘home made bread with saucage’. Keilekker.

Nadien nog een wandelingske ter plekke.

Op weg naar Monchique stoppen we even bij Picota. Met een hoogte van 773 m is dit de op 1 na hoogste top van de Algarve. Minder wijds dan Foia, maar prachtig bebost.

Monchique

Dan naar Faio, het hoogste punt van Algarve. Schitterende vergezichten. Mooie kleurrijk bloementapijt. Heerlijke ruikende Eucalyptus.

Nadien richting westkust gegokt op een binnenweg. Goed gegokt : ook nog kurkeiken tegengekomen.. Met de ramen open gereden; ongelooflijk hoeveel geuren je tegenkomt.

Ook een stuwmeer lag op onze route.

In Aljezur een koffieke en een pastelleke genomen. De Portugezen zijn er zot van, kunnen ze niet echt ongelijk geven.

Dan de terugreis naar ’t hotel aangevat want het was al na zessen. Tegen 7 uur in hotel. Rustig klaarmaken om te douchen tot een megavloek uit de badkamer weergalmt. De kuismadam had persies moeite met een aantal van onze persoonlijke spullen die in de badkamer stonden : 2 wassponsjes en een flesje reinigingsmelk zijn verdwenen. Weg! Foetsie! Wat er eventueel nog zou verdwenen zijn zullen we eerstdaags wel merken. Maar na de nicotinekamer(s) is dit er toch wel efkes over. Akkoord, het zijn maar sponsjes en maar reinigingsmelk… Maar toch… Ben dan efkes naar de receptie geweest om te vragen of ‘The laundry’ van onze kamer al klaar was… 🙂 Da manneke verstond het niet goed, heb het hem dan uitgelegd… Heeft de kuisvrouw gebeld en verplicht om de vuilzakken te controleren… Precies of we liggen te wachten op een hoop afval op de sponsjes… Manmanman!

Bij taverne Felipe was ’t plan om Portugese tapas te nemen, maar de porties waren zo enorm dat we het bij 1 hapje moesten houden : rijst met inktvis, heel lekker en mooi gekruid en afgewerkt met een flinke hand koriander.

Bij de Ier een ‘Irelands Eye’ besteld en nu op de kamer op’t gemakje chillen in de zetel…

Sloppel

Dag 4 : Sagres en het einde van de wereld…

Vandaag staat Sagres en Cabo Vincente (ofte Kaap Sint-Vincent in’t Vloms)

Onderweg aan een kraam langs de weg verse sinaasappeltjes en een zak gedroogde vijgen gekocht.

Niet veel later kwamen we aan bij Cabo Vincente, ofte het einde van de wereld. Allee, toch voor de wagen die naast de onze geparkeerd stond. De wagen aan de andere kant had een beetje onoplettend het portier opengedaan, en door de stoere wind was er een blutske geslagen in de andere deur… Al moet gezegd dat Dianeke ook verrast was door de wind als ze wilde uitstappen…. Haar portier stond ook bijna rond de motorkap gewrongen 🙂

Cabo Vicente vormt het zuidwestelijkste punt van het vasteland van Europa. De naam verwijst naar Vincentius van Zaragoza. De kust is er zo woest dat men dacht dat daar de wereld ophield te bestaan. Waar heb ik dat nog gehoord? Finisterra – West-Spanje 🙂

Er stond verschrikkelijk veel wind. We hadden moeite om in een rechte lijn naar onze bestemming te stappen 🙂 hier bereikten we dus het meest westelijke deel van Europa.

Nadien volgde een bezoek aan Fortaleza do Beliche, met een steile afdaling naar de waterlijn.

Vervolgens een wandelingske naar een kleine baai vlakbij. Door de hevige wind en het opvliegende zand kregen we een gratis epilering. Temperatuur viel al bij al mee, met de schamele  19°.

Dan was het tijd voor de Fortaleza de Sangres. Een open vlakte met een aantal historische achtergronden. Hier was de wind écht niet te doen. Op z’n minst 2000 Beaufort. Hoe komen we daarbij? Wel, als je in deze wind een foto neemt op 1/2000 van een seconde, en ’t resultaat is een onscherpe foto (door bewegingsonscherpte), dan kan j’er ervan uitgaan dat het toch om en bij de 2000 Beaufort is 🙂

Daar is het parcours om en bij de 2 km langs de watelijn. Op bepaalde ogenblikken zwalpten we over het plein als 2 zatlappen 🙂

Heb terplekke even opgezocht : tussen 8 en 9 bft…

Nadien reden we noordelijk naar Carrapateira, een plek waar nogal wat surfers verzamelen, voor een hapje en een drankje. Daar volgden we een lus van een kilometer of 6 langs de kliffen. Her en der waren staketsels gebouwd; de ene al wat spectaculairder dan de andere. Hier zagen was spectaculaire grillen van de natuur. Golven die met een rotvaart te pletter sloegen tegen de kliffen, en het opspattend water dat honderden (!) meters verder over de parkings raast. Het wordt nog fantastischer als je zėlf doelwit bent… Een keertje moesten we letterlijk kletsnat afdruipen… De Canon kreeg een wasbeurt, de Fuji werd gedoopt. En de wagen? Tja, die was onherkenbaar geworden van het zout en het opgewaaide zand. 🙂

Nadien nog even op zoek gegaan naar monolitische monumenten…allee, we hebben 1 menhir gevonden. (voor wie moest twijfelen, het is de rechtse op de foto 🙂 ).

Op de terugweg een intermarchė binnengewipt voor een patattenmes (voor de appelsientjes) en een spons om de ruiten van de wagen een beurt te geven, want – behalve de voorruit – zien we er amper nog door. We zagen ook bad-sponsjes liggen, dus die brachten wel ook mee. Benieuwd of ze er nog gaan liggen morgenavond.

We dineerden in een lokaal Portugese boite vlakbij en namen een pousse-cafeeke in de lobby.

Slaapwel allemaal!

Dag 5 : Het meest oostelijke punt van de Algarve

Vandaag trokken we naar het meest oostelijke punt van de Algarve – Vila Real de Santa Antonio.

Na een tussenstop bij Castro Marim – waar we een hoop stenen bezochten en een colaatje dronken aan een gezellig klein dorpspleintje…

… bezochten we Ayamonte in Spanje waar we lunchten.

Nadien dan zoals gezegd naar VRSA . Mooi stadje! Een of ander markies – Marques de Pombal – liet de stad herbouwen naar het voorbeeld van Lissabon, na de totale vernietiging van de stad ten gevolge van een vloedgolf.

Standbeeld voor Marques de Pombal. ’t Was aan zijn krullekes dat ik hem herkend had 🙂 Als laatste bestemming deden we Cacela Velha aan, een stadje zoals een ander, maar niet groter dan een vrouwenzakdoek. Het zou het meest authentieke stadje van Algarve zijn…

Dineren deden we bij ‘Fusion’. Lekkere Portugese gerechten voor naar onze normen een redelijke  prijs.

Op weg naar de kamer werden we aangesproken door de Ier bij Ireland’s Eye die vol lof was over z’n nieuwe zanger; en ons 2 drankjes aanbood als we er zelf ook 2 kochten 🙂 die kerel speelde écht goed!

Dag 6 : een kleine uitstap naar Lagos en daarna rust op het strand!

Vandaag een rustige dag. We brachten een kort bezoek aan Lagos…

… daarna naar Ponta da Piedade …

…daarna naar Praia da Dona Ana, waar we tot onze grote spijt wegens werken (uitbreiding van het strand) onze voetjes niet nat konden maken.

Dan maar naar het strand bij Praia da Rocha… En we hadden het strand voor ons helemaal alleen…

Voor het diner zijn we naar Ao Mar geweest (een tweetal kilometer van het hotel). Restaurant met een magnifiek uitzicht.

Dag 7 : Tavira & Ilha de Tavira

Volgens onze reisgids is Tavira het meest pittoreske kustplaatsje van de Algarve en daarom besloten we om dit vandaag op de planning te zetten. We hadden een ritje van +/- 96 km voor de boeg…

Mooie straatnaambordjes…

Het ronde punt aan het station.

Een mooie brandweerkazerne.

De stad telt een groot aantal kerken (40-tal), je kan je hoofd niet draaien of je ziet een kerktoren.

Zicht op de stad vanaf de ommuring van het fort.

De stad wordt doormidden gesneden door de Rio Gilao. Verschillende bruggen verbinden beide delen met elkaar, maar ongetwijfeld is de Ponta Romana de mooiste. De funderingen ervan stammen nog af uit de Romeinse tijd.

Na het educatieve gedeelte van de dag, gaan we over naar de ontspanning. Eerst een klein hapje eten in een cafeke waar meestal locals komen.

Nadat de innerlijke mens voldaan was, vervolgen we onze tocht richting Ilha de Tavira. Op weg hiernaartoe passeren we enkele zoutwinningsvelden.

Het eiland is te bereiken via een veerboot of per taxiboot. Wij kiezen voor de veerboot.

Het eiland maakt deel uit van het natuurpark Ria Formosa. De meeste bezoekers, waaronder ook wij, komen er echter om te genieten van zon, zee en strand.

Om 18h20 nemen we de veerboot terug naar het vaste land.

 

Na een klein uurtje arriveren we aan het hotel en na een verkwikkende douche zoeken we een restaurantje met zeezicht. De maaltijd was eenvoudig, maar lekker.

Sloppel…

Dag 8 : Olhao en Ria Formosa

Vandaag stond de vissershaven van Olhão en een bezoek aan Quinta De Marim, een deel van Parque Natural Da Ria Formosa.

Iets na tienen stappen we in onze huurwagen en rijden langs de intussen bekende weg de stad uit. De stad uit is zoals ze zeggen ‘a piece of cake’. Om terug de rijden naar het hotel is het een ander paar mouwen … 🙂

In Olhão zijn er meerdere mooie gevelschilderijen…

Activiteiten van de vissers…

De overdekte markt bestaat uit twee delen.

In het eerste deel kleurrijk vers fruit. In portugal oogsten ze 9 van de 12 maanden per jaar sinaasappelen. Dat is toch iets om jaloers op te zijn…

Het tweede deel van de markt was een interessanter gedeelte; de vis. Verse vis stinkt niet, en dat was iets wat hier bevestigd werd, het stonk er echt niet.. Lekkere visjes overal, om van te watertanden…

Na het bezoek van de markthal hadden we precies toch een goestingske in een pastel en een kopje koffie. 

Koen had wat jeuk in z’n oor en de brave maagd Maria was hem gaarne van dienst…

Lunch meeting … 🙂

Lekkere gevulde vijgen gekocht op de markt

Het was nog wat vroeg om ons ergens te gaan installeren op het strand en daarom besloten we om een gedeelte van het natuurpark Ria Formosa te bezoeken. De juiste locatie vinden was weer iets anders. Gelukkig was er de gps van Waze, die kon Quinta De Marim vinden zonder probleem.

Het eerste gedeelte van het natuurreservaat was iets minder …

Vanaf de getijdenmolen werd het interessanter…

Deze man was op zoek naar schelpjes door de grond om te woelen in het tijdens de eb vrijgekomen gebied.

We zien krabben wegkruipen in de grond als ze zich bewust worden van menselijke aanwezigheid.

We zagen ook vele ooievaars, lepelaars en tal van andere vogels…

Na een wandelingske in het natuurreservaat, keren we onze kar richting hotel alwaar we ons neerploffen voor onze laatste uurtjes zonnekloppen … Spijtig genoeg stond er nogal wat wind waardoor we gratis een huidscrub kregen… 🙂

Na een verkwikkende douche zochten we een restaurantje waar we het laatste avondmaal zouden nemen… De keuze viel op ‘Safari’, wat achteraf bekeken misschien toch niet zo’n goeie keuze was geweest. We hadden al lekkerder gegeten de voorbije week… We hadden ons ten onrechte laten leiden door de positieve commentaren van TripAdviser…

De laatste avond moesten we toch nog een bezoekje brengen aan ons favoriete drankgelegenheid van de strip : Ireland’s Eye.

Na onze valiezen klaargemaakt te hebben kruipen we in onze nest. Morgen zal het vroeg dag zijn…

Dag 9 : De terugreis

Om 6h30 liep de wekker af. Na nog een laatste hand aan de valiezen konden we tegen 7h30 uitchecken. Toen de recepie bediende vroeg of de hotelkamer naar wens was, hebben we naar waarheid onze bezwaren mee gedeeld. Namelijk de hinderlijke geur van nicotine. In tegenstelling tot zijn collega eerder deze week was deze man wel zo eerlijk om toe te geven dat het hotel rookvrij zou moeten zijn en hij bood dan ook zijn excuses aan voor het geleden ongemak, maar daar waren wij niet echt mee gebaat…

Om 7h45 stipt gingen de deuren van de ontbijtruimte open. Veel tijd hadden we niet, want tegen 8h15 zouden we opgepikt worden om naar de luchthaven te rijden.

5 minuten te vroeg werden we afgehaald. Diane werd bijna letterlijk van de pot gelicht… Het was een grote autocar die het vervoer zou verzorgen. Wij waren de eersten die opgehaald werden. We moesten nog 4 stops aandoen, maar op de laatste stop was er niemand om op te picken. Van daaruit in rechte lijn naar onze eindbestemming.

Stipt om 10h arriveerden we, zoals gepland aan de luchthaven. We waren al ingecheckt via internet, hadden onze tickets klaar in on ze Passbook…

… maar het mocht niet baten, de luchthaven in Faro was nog niet voorzien van de moderne faciliteiten en daarom kregen we afgedrukte tickets…

Nog even wachten …

… en we konden onze plaats op het vliegtuig innemen.

Bij het opstijgen nog een laatste blik op de Ria Formosa.

Twee en een half uur later zien we Belgische grond. Gelukkig was het er zonnig.

Onze lange had onze vlucht goed opgevolgd en van het moment dat we onze mobieltjes mochten aanzetten kregen een we bericht van hem. Hij had gezien dat we geland waren en of hij onmiddellijk thuis mocht vertrekken om ons te komen oppikken. Toch een luxe zo’n grote zoon hebben he… Zijn was was al gedaan, de boodschappen ook. Er stond zelfs een lekker zelfgemaakt desserke op ons te wachten… Een moeilleuxke…