Spanje 2013 | Diane & Koen onderweg…

Booking.com

We hebben vandaag – na toch effe twijfelen met de huidige verbouwperikelen – dan toch beslist een rondreis te maken in’t noorden van Spanje. Diane was al maanden bezig met lezen, documenteren en inplannen dat het doodzonde zou zijn de vakantieplannen voor een paar jaren op te bergen. Anderzijds hebben we nood aan een “langer” reisje. Vorig jaar verbleven we na de verbouwing een paar dagen in Etretat. Kort, maar krachtig. Even verstand op nul, genieten van de zon, de zee en van elkaar… Maar te kort…

Terug naar 2013… Mij kan het niet schelen hoe lang we weg zijn of welke steden we zullen aandoen, maar ik had slechts 1 “eis” : er moet minstens 1 overnachting in de gastronomische hoofdstad van de wereld bij zijn. ’t Vrouwtje heeft goed geluisterd want ik kreeg er zelfs 2 🙂 En geluk bij een ongeluk, in’t hotel bieden ze geen ontbijt aan. Ik kijk er al naar uit om 3 keer per dag rond te dwalen op zoek naar de leukste (eet)plekjes… 🙂 Genoeg motivatie om stillekesaan te proberen een vakantiegevoel aan te nemen… Iets waar ik het altijd moeilijk mee heb, zo lang op voorhand.

Diane heeft haar huiswerk heel goed gemaakt : Ik krijg een lijst van een 4-tal hotels per stad, en samen kiezen weer de leukste uit. We doen 6 steden aan die als uitvalsbasis zullen dienen om de grotere omgeving te ontdekken. Het hoogtepunt – San Sebastian – doen we pas op’t eind aan; eerst zijn Bilbao, A Coruña, Santiago De Compostella, Vigo en Leon aan de beurt. Niet elke stad klinkt even sexy – van 2 van de 5 had ik zelfs nog nooit gehoord – maar dat hoeft ook niet. De omgeving ziet er veelbelovend uit. Ik zie het zitten… Denk ik…

Booking.com is de ideale partner om een slaapstek te zoeken. We werken hier nu al een aantal jaren mee, en zijn nog niet 1 keer ontgoocheld huiswaarts gekeerd. De recensies van andere bezoekers zijn een grote hulp. Drie clicks later is je kamer gereserveerd en 5 minuutjes later valt de bevestiging in je mailbox 🙂 Betalen doen we ter plekke… Annuleren kan tot op bijna de laatste moment… Al is dat niet de bedoeling…

Overnachtingen…

Dit zijn de hotelletjes die we zullen aandoen : We beginnen met 1 nachtje in Bilbao in het Barceló Bilbao Nervión. In A Coruña hebben we 5 overnachtingen in Hotel Carris Marineda. In Santiago de Compostela verblijven we 1 nachtje in Tryp Santiago. Hotel Carris Beiramar zal voor 6 dagen / 5 nachten onze uitvalsbasis aan de haven van Vigo zijn. In het historische centrum van Leon is ons verblijf in Hotel Real Colegiata San Isidoro van korte duur (1 nachtje). Onze vakantie sluiten we af met een dubbele overnachting in het Mercure Monte Iqueldo met zicht op de baai van San Sebastian.

En wijle weg… Dag 1 – Bilbao

Onze welgemeende sorry aan de thuisblijvers voor de hele late update van de blog… Verderop lees je hoe dat komt… 🙂

De morgenstond heeft goud in de mond… Op onze eerste vakantiedag liep de wekker af om 3h. Zoals gewoonlijk geraak ik op dat nachtelijk uur maar moeilijk op gang; zelfs met een Nespressooke. Uiteindelijk startten ik de wagen om 4u08 en stel de gps in.Het ding is heel vriendelijk en stelt me 3 opties voor, uiteraard kiezen we voor de snelste en kortste weg : een ritje van 1232 km.

Na een kort tank-intermezzo in Saint-Ghislain steken we al spoedig de Franse grens over en verlaten de gebrekkige Waalse asfalt voor de Franse puttekes in de weg. Om 7u staan we al te blinken in Parijs en hebben we vanuit de file méér dan een uur de tijd voor een spelletje “om’t-er-’t-eerst-de-belangrijkste-bezienswaardigheden-spotten” : de Tour Montparnasse, de Eiffeltoren, de Notre-Dame en de Sacré-Coeur passeren vlotjes de revue. Rond 8u verlaten we de Périphérique en zetten we koers richting Bordeaux. Ook hier weer file. Er waren ook best wel veel werken aan de gang waardoor de gemiddelde snelheid gestaag bleef zakken. Pfff. Maar er was ook goed nieuws te melden : Vanaf Bordeaux tot in Dax werd de Route Nationale gedurende de laatste 2 jaren omgebouwd tot een heuse autoroute; inclusief een 3e rijvak én snelheidsbeperking van 130. Jiehaaa… (voor de snelheidsduivels onder ons : ook trajectcontrole en een handvol filtspalen…)

Na de obligate eet en plaspauzes konden we uiteindelijk rond 18u15 inchecken in ons hotel, het Barceló Bilbao Nervión. Mooi hotel! Dik in orde. Er zijn slechtere manieren om de vakantie te beginnen. Ik dacht nog snel effe te gaan douchen en me klaar te maken voor ’t eten, maar mijn wederhelft dacht er duidelijk anders over. Pas na een fikse stadswandeling hebben we onze eerste pinxtos in ons kas kunnen slagen. Bij valavond trokken we de andere richting uit voor een sessie avond-fotografie. Jammer dat het Guggenheim niet beter verlicht was vandaag; maar we hebben ons wel kunnen uitleven… We waren nogal laat terug waardoor we nu pas konden bloggen.

Slaapwel iedereen!

Dag 2 : Bilbao – A Coruña

Vanochtend had de ochtendstond al heel wat minder goud in de mond. 🙂 Wekkerloos opgestaan rond 8h30, na een heerlijke nacht in het zeer goede kingsize bed. Zo’n matraske mogen ze bij ons ook gerust komen afleveren.

Na een licht ontbijt werden de koffers gepakt, hebben we uitgechecked en trokken we nog eens richting Guggenheim voor een frisse ochtendwandeling alvorens naar onze 2e bestemming af te zakken. Rond 12h15 deden we de pijnlijke vaststelling dat we deze rit een beetje hadden onderschat… 545 km; estimated time of arrival : 19h00.. Huh? Bovendien kende geen enkele gps dit adres. Ik had voorheen ook al eens in België gezocht, maar tevergeefs…

De eerste 50 kilometers had ik al snel door dat dit een hell of a ride zou worden. De bochten zijn talrijker dan de rechte stukken; de maximum snelheden variëren contant tussen de 50 en 120km/u. Bovendien worden die borden enkele meters verder ook nog eens aangevuld met borden die de “aanbevolen” snelheid aanduiden… Met enkele meters verder nog een bord met de droge mededeling dat er “radarcontrole” is. Allee hup : nog 500 kilometer te gaan… Plezant is anders. Gelukkig waren de overige 495 kilometers wel aangenaam…

Diane zorgde voor een beetje afleiding door naast de obligate sanitaire stop, 2 extra stopplaatsen te voorzien; eentje aan de vuurtoren van Illa Pancha…

en een half uurtje verder aan het strand “Praia As Catedrais” waar de weergoden ook niet helemaal meewilden… Het regende niet, maar het was drukkend warm onder een grijze hemel.

Ondertussen was’t al 19u; nog anderhalf uur te gaan naar ons hotel. Ik heb alvast de receptie gebeld om te melden dat we onderweg waren en dat we er tegen 20u30 zouden zijn… Je weet maar nooit dat de kamer aan één of andere onverwachte klant wordt aangeboden. Tegen 20u zagen we blauwe lucht en stralende zon, dan toch?! 🙂 We waren stipt om half negen in de buurt; maar de exacte locatie konden we maar niet vinden. Ik had op Google Streetview al gezien dat het naast een El Corte Inglès was; maar ook met dat adres was geen enkele gps bekend. Uiteindelijk bereikten we rond 20h45 onze bestemming (allee, we zagen de bestemming, maar konden ze maar niet bereiken) en parkeerden we ons op de ondergrondse parking van de El Corte Inglés en den Ikea. Na 10 minuten vonden we de uitgang aan de “goede kant” en konden we ons aanmelden aan de receptie. Daar kregen we te horen dat we niet op verdiep -2 mochten parkeren, maar op -1 op de voorbehouden plaatsen voor de hotelgasten moesten staan. We werden verwittigd dat je vanop -2 niet rechtstreeks op -1 geraakt : je moet eerste de uitgang zoeken, de locatie verlaten en helemaal binnenrijden om ingang 2 te nemen. Waar ze die hebben verstopt weten we nog steeds niet en we kwamen opnieuw op -2 terecht; Uiteindelijk vonden we een parkeerwachter die ons – omdat mijn Spaans zijn 4e versnelling niet kon volgen – via verboden richtingen en blokkerende verkeerskegels toch op -1 heeft geholpen. Na een kleine 5 minuten vonden we dan ook de oranje parkeerplekken met de zwarte bodem 🙂 Manmanman…

De winkels sluiten om 22u en ondertussen – met uitladen enzo – was’t al 21u30 : nog snel de supermarkt binnengelopen voor een paar literkes water… Nu nog iets zoeken waar we konden eten… Uiteindelijk viel onze keuze op wat later de vreemdste eetervaring bleek te zijn… 2 personen voor de prijs van 1, maar dan MOEST je 2 drankjes bestellen en 1 dessert… streenzj… Maar dan stopte het nog niet : zolang het kaartje met de groene kant naar boven ligt, wordt je bediend met vlees. Heb je genoeg draai je het kaartje om en is het dessert aan de beurt… Rare snuiters, die Galliciërs…

Als afsluiter doken we nog effe in de spaanse biercultuur… Voor de prijs voor de 2 halve literkes moesten we’t zeker niet laten…

Slaapwel iedereen. Morgen zou een rustige, autoloze dag moeten worden… We zien wel… Doei!

Dag 3 : A Coruña

Onze kamer ligt aan de straatkant én praktisch de ganse namiddag tot zonsondergang hebben we ook de zonnekant. De kamer wordt dan herschapen in een sauna. De airco is er niet op voorzien om onze kamer efficiënt af te koelen. Dat staat van pure miserie op 5° maar blijft lucht van 20 à 25° de kamer injagen. Vannacht werden we wakker van de warmte en grote (na?)dorst. De temperatuur in de kamer bereikte opnieuw stilaan de temperatuur van een tropisch zwembad. De airco maakt te veel lawaai en laten we ’s nachts uit. Dan maar het raam openzetten… Ook geen goed idee. De kamer geeft uit op een groot plein van de Ikea (rechtover ons) en het winkelcentrum Marineda, waarvan het hotel eigenlijk deel uitmaakt.

Dat plein wordt ook ’s nachts van muziek voorzien, al ontgaat me hiervan het nut. Ook op het dak van Ikea is ook nog heel wat bedrijvigheid in de vorm van ronkende motoren van airco’s vermoed ik. Raam terug dicht en dan toch maar de airco op. Gelukkig waren we zo moe dat het geluid van de airco ons niet uit onze slaap kon houden. ’t Was 9u eer we – wederom wekkerloos – wakker werden.

Het ontbijtbuffet kon ons niet echt bekoren. Veel keuze van brood was er niet, geen eitjes te bespeuren, geen spek te bespeuren… Je kon kiezen uit een schel kaas en een schel hesp, een beetje cornflakes en vreemd gesneden ‘vers’ fruit. Ook de fruitsappen waren punt van ergernis. Om dan nog van de koffie te zwijgen; deze werd aangevoerd in van die mini-thermoskes die blijkbaar – aan de sterkte en de temperatuur van de koffie te merken – de avond voordien al verdeeld werd… Allee, ik voelde me na m’n ontbijt niet fit om aan de zware dag te beginnen.

Diane had een wandeling in A Coruña voorbereid en alle bezienswaardigheden netjes opgelijst in op een google-maps plannetje aangeduid. De afstand naar die bezienswaardigheden werd op een 5-tal kilometer geschat, maar ik had geen zin om hiervoor de auto van stal te halen, om dan terplekke veel te lang naar parkeerplaats te moeten zoeken. Te voet was een optie, maar dan waren we al 2 uur extra onderweg. Voor het eerst in jaren namen we nog eens de bus. De Lijn kan nog iets leren van het Spaanse Openbaar Vervoer… Ticketje kost 1,27€, er is muziek op de bus, en we kunnen op een scherm volgen wat de volgende halte is… Een dik kwartier later waren we op onze bestemming. Na een korte wandeling in de wirwar van straatjes in de oude stad trokken we richting kust. Na een kort bezoek aan het Castillo de San Juan (archeologisch museum) waar oorlogstuig uit de jaren stillekens, een rieten schip waterdicht gemaakt met rundervellen en zelfs een ondergronds stuwbekken te bezien was volgden we een mooie promenade langs de kust…

… tot aan de vuurtoren – Torre de Hercules – die z’n oorsprong vond ten tijde van de Romeinen.

Nadien vervolgenden we de promenade naar de bushalte. Rond 19h15 waren we terug thuis. Diane deed snel de inkopen voor morgen, want dan trekken we er weer op uit met de auto.

Nu is’t tijd om een stukske te gaan eten. Tot morgen en slaapwel.

Dag 4 : Betanzos – Ferrol – Cedeira – Ortigueira – Viveiro

Wij moeten de blog beginnen met een kleine rechtzetting van onze opmerking ivm het ontbijt van onze accomodatie. Vandaag vonden we op onze tafel de boodschap dat we, indien we dit wensten, een eitje konden bestellen. Hadden de heren onze blog gelezen misschien?

Een stevig ontbijt hadden we vandaag zeker nodig, gezien er vijf bestemmingen op het programma stonden. Totale af te leggen afstand : 249 km.

We starten onze toer in Betanzos een stadje dat zich op ongeveer een dikke 25 km van onze slaapplaats bevindt. Vooral het ‘oude’ gedeelte van de stad krijgt onze aandacht. Ik had een kleine wandelroute van 1,9 km uitgestippeld, met de nodige stopplaatsen voor een kiekje, die we perfect konden afwerken. Mooi stadje.

Op Plaza Irmanos staat een standbeeld van mijn naamgenote (foto hieronder)

Eén van de vele Middeleeuwse poorten van de stad.

Ook van Iglesia de Santa Maria do Azogue kon ik mij niet nalaten een kiekje te maken.

Onze tweede stopplaats was Ferrol. Ook voor deze plaats stonden er enkele bezienswaardigheden op de planning. Op de Plaza de Armas stond een gigantisch groot gebouw, dat ik slechts in stukjes kon fotograferen om nadien opnieuw samen te voegen tot een panorama foto. Wat een werkje…

Vervolgens stond Cedeira op de planning. Daar hebben we onze lunch genuttigd. Het was reeds 15h en gezien mijn ventje over niet veel reserves beschikt was dit hoog tijd…

Nadat we een spreekwoordelijke blik op het strand van Magdalena geworpen hadden geworpen, trokken we naar de binnenstad om een klein toerke te doen. Om mijn geweten te sussen brachten we ook een bezoek aan de lokale kerk. Het is te zeggen de buitenkant.

Daarna stond Ortigueira op de planning. Maar verder dan de toeristische dienst zijn we daar niet geraakt. De uren van de dag begonnen op te geraken en we wilden nog één stopplaats doen.

Dit was Viveiro, een mooi oud stadje met verschillende oude poorten die in de Middeleeuwen de toegang tot de stad verleenden. Toeval wilde dat op het ogenblik dat wij arriveerden er in de straten van de stad een avondmarkt gehouden werd. Oude ambachten, Keltische muzikanten en de jeugd gekleed in klederdracht van weleer. Ik zie het onze pubers nog niet dragen, maar soit… Leuk om dit te mogen meemaken.

Keltische muzikanten…

Na een welgevulde dag keerden we huiswaarts terug. Op de terugweg kwamen we terecht in een mistzone met een temperatuur van 16°, een groot verschil met de 28° eerder vandaag. Zoals gewoonlijk wist mijn ventje de prognose van aankomst door de gps te verbeteren, en neen, niet door te snel te rijden…. 🙂

Na een quick doucheke konden we tegen 21h30 onze voeten onder tafel steken bij La Cerbecería voor een schotel met zeevruchten (inktvisjes (mét kop, tentakels van inktvis, langoustinekes, patatjes). Het was het lekkerste avondmaal tot nu die we in Coruna aten.

Na het avondeten de obligatoire blog nog even bijwerken. Sorry, maar ik ben daar niet zo goed in als de Koen zenne.

De échte zomer is dan toch begonnen…

’t Was eigenlijk 36, maar ‘k was te laat voor een fotooke. 35 is ook niet slecht he… ’t Zou toch al ne keer mogen regenen persies … 😉

Dag 5 : Cabo Fisterra – Camariñas

Om 8h gewekt door het harpgeluid van de iPhone. Op het gemak ons klaarmaken voor het ontbijt.

Rond 10h vertrekken we naar ‘Cabo Fisterra’. De naam werd afgeleid van het Latijnse Finis Terrae, wat ‘het einde van de wereld’ of ‘daar waar de wereld ophoudt’ betekent. Volgens de overlevering kreeg de kaap deze naam toebedeeld door de Romeinen omdat die dachten dat de westelijke wereld tot aan het einde van dit schiereiland reikte en niet verder. Het is de bekendste kaap aan de Atlantische westkust en is op kaap Touriñan na, het westelijkste punt van het Spaanse deel van het Iberisch Schiereiland. De kaap vormt de zuidelijke begrenzing van de Costa de la Muerte (Kust des Doods).

Hier bevindt zich ook het eindpunt van de pelgrimsroute naar Santiago de Compostela.

Hiervoor zijn verschillende verklaringen mogelijk. Eén daarvan is dat het al onderdeel uitmaakte van een heidense cultus en dat het Christendom dit heeft overgenomen. Een andere verklaring zou zijn dat Jezus de apostel Jacobus naar het einde van de wereld (Finisterra) zou gestuurd hebben om het geloof te verkondigen. Menig pelgrim verbrandt op deze rotspunt – als einde van zijn of haar lange tocht – al zijn kleren. Maar de pelgrims die wij op terugweg tegenkwamen waren toch nog gekleed…

Het was een gloeiend hete dag. Op de kaap bereikte de temperatuur 39°. Pffff… We waren al een beetje moe en besloten het wat kalmer te doen. Oorspronkelijk stond er nog een bestemming méér op de planning, namelijk Malpica de Bergantiños, maar die hebben we wijselijk geschrapt.

Van hieruit vertrokken we richting Camariñas, met onderweg de nodige stops voor een kiekje van de kerk van Finisterra.

Daarna nog een stop gemaakt voor een panoramafoto met zicht vanaf de berg naar de zee.

Dan terug in de hete auto om de weg verder aan te vatten.

In Camariñas rijden we naar de ‘Faro de Villan’ aan de ‘Costa da Morte’ (5 km buiten de stad). De kust kreeg de bedenkelijke naam ‘Kust des Doods’ toebedeeld omdat hier wel eens een schip durft te pletter varen tegen de rotsen… Het meest recente ongeval dateert trouwens van 2009.

Na het bezoek van de vuurtoren keren we onze kar, stoppen nog even in het dorpje voor een frisdrankje en vatten daarna de terugweg aan. Volgens de wagen is het nog steeds 35° buiten…

We hadden gedacht nog even een stop te maken bij een strand om ons daar neer te ploffen, maar zien op ons uurwerk dat het eigenlijk al redelijk laat is en we besluiten om rechtstreeks naar het hotel te gaan. We zijn allebei doodmoe en wat rust zal ons deugd doen. Bovendien geraakt de blog eens tijdig online… 😉

Foert

Vermits de Spaanse Gorilla van de Security ons weggejaagd heeft toen we foto’s van het hotel aan het nemen waren ‘by night’ hebben we deze toch kunnen pikken … 🙂

Dag 6 : Lugo

And we away…

De dag begint zonnig en warm. Op weg naar Lugo is de temperatuur rond 10h40 al 28°, dat belooft voor de rest van de dag.

Lugo, de oudste provinciehoofdstad van Galicië. Zo’n 2000 jaar geleden bestond hier al een nederzetting en de naam is waarschijnlijk van Keltische oorsprong; ‘Lugh’ betekent ‘God van het licht’. De Romeinen bouwden hier een muur, die de ‘Oude stad’ omsluit. Na de versterkingen in Avila is dit de best bewaarde oude stadsmuur van Spanje. Deze muur heeft de stad door de eeuwen heen beschermd tegen de Sueben, de Moren en de Noormannen. Nu kan men over de muur lopen en krijgt men een mooi uitzicht op de stad.

De stadsmuur telt 10 poorten. De één al wat mooier en authentieker dan de andere. Hierbij alvast eentje…

Op de Praza Santa Maria staat een pracht van een kathedraal, die we jammer genoeg niet van binnen konden bezoeken omdat er een zondagsdienst aan de gang was.

Op de Praza Maior mag ik mij even uitleven als Romeinse menner…

Het Ajuntamiento van Lugo mag gezien worden.

Op de Praza Major stonden mooie, maar vreemde bomen…

Overzicht van Praza Maior, dat het grootste, mooiste en belangrijkste plein van de stad is.

Na Praza Maior begeven we ons op de Romeinse muur die volledig kan afgewandeld worden. Sportievelingen leggen dit parcours verschillende keren al joggend af; wie hielden het op 1 keer; tenslotte is’t zondag en Koen had de verkeerde schoenen aan. 🙂

Waar blijft da wuf nu weer…

Na een goeie wandeling besluiten we om onze dorst te lessen op een terrasje op Praza Maior. We worden er zelfs getrakteerd op lekkere tapas.

Tegen 18u kapten we ons af op’t strand met zicht op de Torre de Hercules.

Nu is’t hoog tijd om te gaan eten… Laatste avondmaal in A Coruña. Hell Yeah!

Sloppel!

Vetzakkerij

Maak ondertussen kennis met de vetzakkerij van gisteren, zondag, ons laatste avondmaal in A Coruña

Picknick

Picknick in ’t Tryp-hotel te Santiago De Compostella… Gemiddelde leeftijd aan de receptie : 70 jaar… Eerste indruk van de kamer past perfect met 1e indruk van de receptionistes : stinkt naar motteballen (volgens mij), naar geriatrie (volgens Diane)… Gelukkig is’t maar voor één nacht!

Dag 7 : Santiago De Compostella

Na een licht ontbijt en snelle lunch-inkopen in de Hypercor verlaten we na 5 nachten A Coruña om vaart te zetten naar Santiago De Compostella, verderop gewoon Santiago… Het was een relatief korte rit van om en bij de 70 kilometers.

Stipt om 12u stonden we al aan de incheck-balie. Niettegenstaande de 4 sterren aan de muur zijn we niet onder de indruk. De kledij van het personeel aan de receptie is niet meer van deze tijd… Net als het personeel zélf trouwens… Denk dat beiden uit het eind van de jaren 60 afstammen… Met álle respect voor het eind van de jaren 60 uiteraard. Ook de kamers hebben verouderd meubilair, maar dit probeerde men te verdoezelen door de plafonds en de muren van een vers likje verf te voorzien; wat op zich geen slecht idee was, maar het blijft vloeken met de tapijt en het houtwerk. De lift heeft bouwjaar 1994; men kan dus aannemen dat de kamers minstens even oud zijn… men heeft dan toch de moeite gedaan om na 20 jaar te renoveren…

Zoals in een vorig bericht gemeld, hangt er hier ook een vreemde mottenballen en/of geriatriegeur, niet alleen in de kamer of in de gang, maar ook in de liften en de lobby. Gelukkig verblijven we hier slechts 1 nacht.

Maar…. Het moet gezegd : dit is het eerste hotel met wifi waarbij je niet bij elke connectie de key opnieuw moet ingeven, of elke dag een nieuwe key aan de receptie moet vragen… Goe bezig… Jommaja, als’t goed is mag het ook gezegd worden hé. We kochten eergisteren een douche-sponsje omdat mijn ander niet meer deugde, ligt dat hier vandaag gratis en voor niks in ons badkamer zeker?!

Na de korte picknick (zie hoger) op de kamer trokken we met het openbaar vervoer naar het centrum van Santiago. Niettegenstaande we heel wat pelgrims tegenkwamen, denken we niet dat het ‘druk’ is. Enkelen leken al een aantal dagen onderweg, eentje zat gepakt en gezakt en mooi gewassen en geschoren op de bus bij ons, maar ook werden kuddes bussen gedropt voor de kathedraal. We herkenden hier een daar een Argentijnse vlag…

Aan de dienst voor toerisme vroegen we een stadsplan om ons vlot een weg te kunnen banen tussen de talrijke kleine steegjes. Het lijkt me dat de pelgrimstocht ook meer een commercie geworden is : overal kom je van die souvenir-winkeltjes tegen en sommige steegjes deden me denken aan de Rue des bouchers in Brussel waar ze instant culinaire rommel aanbieden. Maar wat me nog het meeste opviel vanmiddag is dat je die vreemde geur van het hotel zelfs in die steegjes ruikt; wat ons waarschijnlijk de verkeerde conclusie laat maken : de uitbaters van het hotel en de uitbaters van de winkeltjes in de steegjes is één en dezelfde persoon… 🙂 ofwel is die geur hét handelsmerk van Santiago… Wie weet… 🙂

Anyway, onder een loden zon – bij 36° – vangen we onze stadswandeling aan. We starten op Praza das Praterias.

We verkennen onmiddellijk de binnenkant van de Catedral de Santiago. Machtig, pracht en praal in overvloed…

We kuieren op ons gemak verder, ons planneke in de hand en komen volgend mooi gebouw tegen waarvan de naam mij nu ontsnapt.

Uiteindelijk arriveren we op Praza do Obradoiro. Hier krijgen we een andere kijk op de kathedraal.

Op dit plein bevinden zich verschillende mooie gebouwen, zoals Pazo de Xellmirez. Dit gebouw dateert uit de 12de – 13de eeuw en wordt gezien als het belangrijkste voorbeeld van religieuze romaanse architectuur.

Verder is er de Pazo de Raxoi, dit 18de eeuwse paleis diende oorspronkelijk als onderkomen voor studenten van het seminarie van koorknapen, sinds 1970 is dit het stadhuis.

We vervolgen de tocht richting Rua do Campino de San Francisco al waar zich het Monasterio en de Iglesia de San Francisco bevinden. Deze werden gebouwd tussen 1742 en 1749 door architect Melchor Prado Marino.

We keren op onze stappen terug en arriveren op Praza de la Inmaculada. Het Monasterio de San Martino Pinario is een benedictijns klooster.

Vanaf de trappen van het Monasterio San Martino Pinario krijgen we weer een andere kijk op de kathedraal van Santiago.

Op deze plaats krijgen we al serieus last van een droge keel en is de hitte brandend, maar we slepen ons verder. Op de Praza da Quintana zien we voor ons de Casa de la Conga…

… en omdat na een uur of 2 is de dorst groter dan de inhoud van de flesjes die we meehadden en trakteerden we onszelf op een Estralla Galicia met zicht op de kathedraal in het caféke dat zich bevind in deze Casa. En dan nog een 🙂

Een zware dag verdient een zalige douche en een lekker avondmaal als afsluiters. De douche was al een zware ontgoocheling voor een 4-sterrenhotel : schimmel, schimmel en schimmel… Hopelijk trekt ons eten nog op iets…

Dag 7 : ’t eten…

Het eten was voortreffelijk. Hierbij de menu…

En een lekkere digestief… Lokaal brouwsel op basis van koffie… Kei, maar keilekker!!! Ijskoud op z’n best!

Dag 8 : Santiago De Compostella – Vigo

Vandaag werd de blog door ons allebei geschreven. De “gewone” bedenkingen door Koen, de teksten bij de foto’s en over de wandelingen door Diane…

Na een slechte nacht konden we vroeg aan’t ontbijt. We vroegen ons gisteren af of het een gewoonte van de streek was dat de ‘overgordijnen’ achter de ‘witte gordijnen’ worden opgehangen. Vandaag werd ons duidelijk waarom 🙂 Er zitten te veel gaten in de overgordijnen dat men te beschaamd is om ze als ‘overgordijn’ op te hangen…

Het mottenbal-syndroom is hierbij dus ook verklaard…

’t Was amper 10u als de auto ingeladen was en we Hotel Mottenbal konden verlaten. Koen was begonnen aan blog, maar nu neem ik even over. Gisteren beloofde Koen nog zo dat hij deze nacht twee sterren van het hotel zou gaan afnemen. Groot bakkens ja, zie maar … 🙂

Nog even een korte stop in Santiago om een overzichtsfoto van de stad vanaf Parque de San Domingos de Bonaval te nemen.

Tijd om Santiago achter ons te laten; we kiezen de ’toeristische’ route op de gps en maken nog een tussenstop in Noia. Volgens de legende werd deze plaats gesticht door de achterkleinzoon van Noach – jaja, den diene met zijn ark – vandaar dat er in het wapenschild van Noa een duif te zien is met een olijventak in zijn bek. In de 15de eeuw was Noia één van de belangrijkste havens van Galicië.

En we treffen er een plaatselijke adonis aan, zou dat ook een afstammeling van Noach zijn? 🙂

Een korte rondwandeling leidt ons naar dit plein, met ja, een kerkje. De Iglesia de San Martino is één van de oudste gebouwen in Noia. Ze werd gebouwd in 1434.

We vervolgen onze weg en de kilometers tot onze volgende bestemming lopen gestaag naar beneden.

Op de snelweg zagen we verschillende keren onderstaande signalisatie en het duurde toch even vooraleer (we denken dat) we doorhadden wat het betekent. Wegens de droogte was er brandgevaar en wie betrapt werd op het werpen van een brandende sigaret in de berm moest dit bekopen met een straf van 4 punten op zijn rijbewijs… Well done Spain. 🙂

Om 14h stipt checkten we bij onze volgende bestemming in.

We zitten opnieuw in een Carris Hotel, en de gelijkenis tussen de kamers is treffend! Dit hotel is een beetje ouder dan dat in A Coruña, en telt ook veel meer verdiepen. Het zicht vanuit de kamer valt erg tegen… Maar soit! Ik zal dan maar ne keer méér naar mijn echtgenote kijken hé… In de badkamer lijken 2 spots kapot, en ook de kluis werkt niet. Toen ik dat aan de receptie ging melden werd ons direct een andere kamer aangeboden. Daar zag ik dat de lampjes in de badkamer ook niet werken en dat de dubbele schakelaar die daar volgens mij bijhoort ook kapot is… Dan pas gezien dat de schakelaar van die spots in de gang te vinden is. De kluis werkt hier wel. En het zicht is iets beter; maar de kamer is kleiner. Diane had de koffers al helemaal uitgepakt, dus verhuizen deed ze niet met volle goesting. De receptie komt straks eens kijken of het vervangen van de batterijtjes van de kluis het probleem niet oplost… Een dagje zonder kluis is nu ook zo erg niet…

We vangen aan bij het Monumento a los marineros muertos en el mar.

Komen langs het Palaceto Urbano de la Familia Pazos Figueroa. Het is het oudste gebouw van de stad en dateert uit de 16de eeuw.

We kuieren verder en komen bij de Mercado da Pedra.

We op zoek naar onze lunch… Echter, het is al na 16u en de meeste zaken sluiten… Aan een shopping center in de haven vonden we nog een aantal zaken die open bleven en bestelden ons een broodje.

Na het lekkere broodje vervolgen we onze stadswandeling. Het Estacion Maritima is de volgende stopplaats. Het is een blijvende herinnering van een havenactiviteit gekenmerkt door emigratie naar Amerika. Het huivestte de controle van bagage, de politie voor de controle van paspoorten en de imigratiediensten.

Vervolgens komen we aan de eerste van de twee baders ‘El banista’. Deze zwemmers zijn gemaakt van brons.

Het estatua de Julio Verne is een sculptuur van 17-10-2005. Het bronzen beeld werd gemaakt door José Molares.

Het Edificio Mülder, meer modernistische stijl van Roman Gomez.

Dan kwamen we bij de tweede zwemmer, die zo’n kleine 300 m van zijn broertje ligt.

La Casa de Correos y Telégrafos.

El antiguo Rectorado de la Universidad de Vigo.

El edificio Banco de Vigo.

Fundacion Caixa Galicia, in 1891 door Francisco Solleiro Negrete gebouwd.

El sireno, een kunstwerk van Francisco Leiro op de Porta del Sol, een denkbeeldig personage half mens half vis.

Praza de la Constitucion.

Tegen 19u waren we terug in de buurt van het hotel. Gezien de grootte van de dorst wilden we niet riskeren dat het cafetaria van het hotel gesloten was (we hadden vanmiddag daar ook al geen bedrijvigheid vastgesteld) en dronken we een pintje met zicht op de haven voor… 3,80€ inclusief jamón ibérico met meloen en een portie ongepelde pinda’s… Die gasten zien ons binnenkort terug!

Dinner with a view…

Lange benen…

Dag 9 : Vigo verkenning van de stad – deel 2

Toen de wekker ons deze ochtend wekte, keek ik door het venster en stelde vast dat het nogal mistig was. Dan maar terug een half uurtje in de nest. Tegen 10h naar het restaurant om het ontbijt te nuttigen. Niettegenstaande we hier ook in een Carris hotel logeren, is het ontbijt hier iets verzorgder dan in A Coruña.

Omdat we gisteren reeds de helft van ons parcours in de stad aflegden konden we het vandaag wat kalmer aan doen. Na nog wat gezever met de data van ons gps-travel systeem (harde schijf was bijna vol en daardoor zou de rest van de vakantie niet meer geregistreerd kunnen worden), konden we eindelijk tegen 12h vertrekken. We startten op de plaats waar we gisteren stopten. Aan het standbeeld van het Monumento al Pescador, ter ere van de mannen van de zee, verlaten we de grote baan en trekken we de stad in.

Aan het Salgueiro Garcia Barbon aan de Praza Puerto do Sol trekken we naar de Rua Principe.

Op de voorgrond het standbeeld ter ere van Manuel Castro. Het gebouw erachter is het Museo de Arte Contemporaneo de Vigo.

La farola, een werk van Jenaro de la Fuente.

Monumento trabajo, een set van zeven bronzen beelden geplaatst op een betonnen platform. De sculptuur is een hulde aan de hardwerkende zeelui en vissers.

We waren al goed op weg naar ons volgende punt als ik tot de constatatie kwam dat ik een mooi gebouw voorbij gelopen was, zonder het de nodige aandacht te bezorgen. Ikke op mijn stappen terug terwijl Koen zich even te rusten zet. Het Edificio Albo wordt beschouwd als een van de beste voorbeelden van de naoorlogse architectuur van de stad. De werken aan het gebouw vingen aan in 1942, doch het gebouw werd, wegens tekort aan ijzer gedurende de oorlog, pas opgeleverd in 1949.

Op het Praza de España vinden we ‘Os Cabalos’ het mooie bronzen beeldwerk van Xoan Xose Oliveira. De paarden zouden toezicht houden op het verkeer rond dit plein. Het zou een eerbetoon zijn aan de wilde paarden die op de Monte do Castro verbleven.

De vijver, de fontein en het Monumento al empuje vigués. Het stenen monument van de hand van Camilo Nogueira uit 1966 toont een bewegende boot waarin drie atleten het schild van Vigo verhogen, dit symboliseert de noodzakelijke Unie om er voor te zorgen dat Vigo een prachtige toekomst zou krijgen.

Het Monumento a las Galeones de Rande. Een werk van Desirio Pernas uit 1967. Het werk stelt een platform voor met de drie ankers van de schepen die tot zinken zijn gebracht bij de Slag bij Vigo. De verloren gegane Spaanse schepen zouden nog boordevol goud, zilver en andere schatten zitten die heden ten dag op de bodem van de baai zouden liggen…

Ander zicht op monument met op de achtergrond de in het park aanwezige ruïne.

Aangekomen bij het Monumento a los cantores, poetas y trovadores de la Ri de Vigo, een sculptuur van Xaime Quesada Porto dat op 31 maart 2006 ingehuldigd werd, ter ere van de dichters die in het Galicisch schreven. Dit was het laatste punt op de agenda.

Onze knorrende magen jagen ons richting bakkerij, al waar we ieder een koek kopen die dubbel zo groot is als bij onze bakker, maar die maar evenveel kost. We kuieren langzaam verder naar het Praza Puerto do Sol, waar we deze middag onze wandeling aanvingen en trakteren ons op een frisse pint van de tap.

Als we ons eindelijk opnieuw rechtzetten slenteren we op ons gemakt de stad uit, bij op het pleintje met de fonteintjes aankomen moeten we enkel de boulevard nog af naar ons hotel.

Aangekomen bij het hotel start ik meteen het afladen van de foto’s en begin ik met de blog, terwijl Koen in een diepe slaap sukkelt.

Zou dat nu kunnen dat ik snurkgeluidjes hoor? Neeeeen, ik zal het mij inbeelden.

Voor straks hebben we gereserveerd in een restaurantje waar het eten gemaakt zou worden volgens grootmoeders recept. We zijn benieuwd. Het rook er toch fantastisch…

Dag 10 : Pontevedra – Cambados – A Toxa – Sanxenxo

Ook deze ochtend hing er opnieuw mist boven de haven. Het was nog frisjes toen we op het balkon aan het restaurant een kijkje naar de boten gingen nemen. Maar geen paniek, de zon brak nog voor de middag door.

We komen aan in Pontevedra en onmiddellijk springt deze brug in het oog.

We parkeren onze wagen dicht bij deze kerk. Omdat ik deze denk te herkennen als de Ruinas de Santa Domingo, start onze toer moeizaam. Later op de dag (op terugweg naar de wagen) blijkt dit de kerk van de parochie van Santa Clara te zijn.

Na wat gezoek komen we aan op de Praza da Estrela waar de kerk en het klooster van San Francisco staan.

Eén plein verder op het Praza de la Peregrina, bevindt zich de kerk of kapel van la Virgen Peregrina. Deze kapel is er ééntje voor de bedevaarder op weg naar Santiago de Compostela.

De binnenkant van de kapel …

We kuieren verder naar het Praza de España.

Daar vinden we de echte Ruinas do Santo Domingo.

Op hetzelfde plein ‘La Deputacion Provincial’.

Na flink wat gezoek en was verkeerd lopen vinden we de weg naar de Basilica de Santa Maria la Mayor. Deze kunnen we spijtig genoeg niet langs de binnenkant bekijken omdat er net een begrafenis aan de gang is. Blijkbaar zijn ook de Galiciërs sterfelijk.

Overal in de stad zijn deze leuke drinkfonteintjes verspreidt. Door aan hun tong te duwen komt er water uit hun mond.

Dan is het tijd om de innerlijke mens te voorzien van spijs. Koen kiest voor een simpele koek of twee, ik neem een koek gevuld met zeevruchten. Ik heb er nog spijt van, het was wel lekker, maar het is mij niet echt bekomen.

De appeltjes van oranje…

We keren Pontevedra de rug toe en reizen verder naar Cambados. Koen plaatst zich even naast deze meneer en probeert te achterhalen waar deze naar kijkt…

Op zoek naar de kerk van Santa Mariña de Dozo komen we hier terecht. Dit is de parochiekerk van deze parochie, maar wij hadden een ruïne verwacht.

Dan maar even een hotel binnen om navraag te doen. De brave man bezorgt ons een planneke en legt ons uit dat en ongeveer 10 min stappen is. Gewapend met het plan vangen we onze wandeling aan en ja dat lijkt al beter op hetgeen we zoeken. Het Cementerio de Santa Mariña de Dozo en de Ruinas.

De ruïne bekeken door de ogen van een vis…

Onze volgende stop is het schiereilandje A Toxa. Hier staat een wel heel speciaal kerkje. De Ermita de San Sebastian – Capilla das Cochas is aan de buitenkant volledig bedenkt met schelpen. Mooi.

Detail van de bekleding. Bijna elke schelp is beschreven met een boodschap.

Deze brug verbindt A Toxa met het vaste land en het dorpje O Groove.

Over Sanxenxo rijden we terug naar Vigo.

Over de brug waar deze ochtend mist hing, hangt opnieuw mist… Maar ons niet gelaten, wij hebben een mooie dag gehad.

Bij aankomst in het hotel zijn we nog snel onze boottocht voor morgen gaan boeken. Morgen is het stranddag op Illas de Cíes. We zullen morgenochtend vroeg moeten opstaan…

Dag 11 : Illas Cies

Vandaag is een rustdag, stranddag om precies te zijn… Madam wil rusten en we moeten al direct vroeger opstaan??!! Dus wekker om 7u ipv 8u… Ik snap de vrouwenlogica niet zo goed. We reserveerden 2 plaatsjes op de boot naar Illas Cies, een 20-tal km ten westen van Vigo, bekend om z’n parelwitte stranden en helderblauwe zee. Vorig jaar kreeg het zelfs de vermelding ‘beste strand ter wereld’…

Vertrek is voorzien om 9u30 en ’t is toch ruim 20 minuten stappen naar de haven en moeten er een half uur op voorhand zijn : vertrek aan hotel om 8u40, gepakt en gezakt in een beetje mist. Tegen dat we in de haven zijn begint het te regenen.

Keigezellig zo’n rustdag!

Tijdens de boottocht is’t nog erger en ter plekke hangt een dikke mist.

Mist in het haar van Diane.

We besluiten onze dag aan te vangen met een wandelingske van 3.5 km naar de vuurtoren… Helaas niet te zien vanwege de mist, tenzij je er 3 meter naast staat… Volgens de infoborden hebben we mooi zicht op het eiland én de omringende eilanden… Wij zien enkel een grijze massa wolk…

Ondanks het slechte weer was het toch een leuke wandeling, met de geur van verse eucalyptus, beestjes…

Mama meeuw en baby-meeuw liefkozend aan het stoeien.

De wandeling terug gaat iets vlotter en we merken dat de zon wil doorbreken. Na een broodje ham & chorizo besluiten we toch het strand op te zoeken. We smeren ons goed in en doen een dutje. De wekker staat op 18:30; je weet maar nooit. Ondanks het dikke wolkendek, ondanks de zonnemelk kleurt onze huid een beetje rood… Toemmetoch!

Op terugweg naar Vigo nog een fotootje vanaf de boot.

Tegen 20 landen we op Vigo en moe en voldaan nemen we een doucheke en dineren we in’t hotel. Sloppel

Dag 12 : Valença – Tui – A Guarda – Baiona

De dag startte niet zo goed voor Koen. Hij was bij het opstaan wat draaierig. Neen, hij had geen kater… ik denk dat ik hem een beetje te hard vermoeid heb de laatste dagen. Hij heeft bij het ontbijt vooral geroosterd brood gegeten, dat smaakte hem het meest. Ik heb hem na het ontbijt terug in bed gestoken om een ochtendslaapje te doen. Onze activiteiten zijn pas tegen de middag gestart.

De bedoeling was dat Tui, een stadje aan de grens met Portugal, onze eerste stopplaats zou zijn. Eens we in de omgeving komen merken we dat we vlakbij de grens met Portugal komen, enkel een metalen brug ontworpen door Eiffel scheidt ons ervan.

Ja we zijn in Portugal.

Boven ons zien we een fort. Nieuwsgierig als we zijn willen we daarbinnen geraken. We denken van hieruit een mooier overzicht te krijgen van de natuurlijke grens tussen Spanje en Portugal en de brug die beide landen met elkaar verbindt. Blijkt dat het fort niets minder is dan het Portugese Valença een ommuurde stad. Wat een superleuke verrassing. Dit was voor Koen dé verrassing van de dag. En hij was blij om nog eens Portugees te horen, de taal die op z’n avondschoollijstje staat voor na z’n opleiding fotografie, samen met bass-gitaar… Midlife crisis zeker?!

En ook hier hebben ze mooie kerkjes.

Zicht van het fort op de brug die de grens maakt tussen Portugal en Spanje. Het dorpje in de verte is Tui.

We krijgen toch een klein hongertje en hebben wel zin in een lekker broodje.

Na tweeën verlaten we het mooie Portugese dorpje en trekken terug de grens over naar Spanje.

In Tui staan er enkele gebouwen op de planning. We beginnen bij de Iglesia de San Francisco, deze was ooit onderdeel van een Franciscaner klooster.

Hetgeen we zeker niet mochten missen was de Basiliek. Deze maakte dat Tui aanspraak kon maken op de titel van stad. Het lijkt op een versterkt kasteel. Jammer genoeg kunnen we ze niet aan de binnenkant bezoeken.

Van Tui gaat het via de toeristische baan verder naar A Guarda. Hier een standbeeld vlakbij de baai.

Dan, opnieuw langs de toeristische weg en met dikwijls zeezicht vervolgen we de weg naar onze laatste stopplaats Baiona. We startten bij het kasteel.

Omdat we het wat rustig willen houden zullen we niet de ganse planning volgen. De planning is een leidraad die niet verplicht gevolgd moet worden, en eerlijk we waren beiden een beetje moe.

Tegen 20h arriveren we bij het hotel. Snel de foto’s afladen en daarna aan de blog beginnen.

Deze avond is het in dit hotel onze laatste avondmaal. Dineren doen we dus in stijl… Koen doet z’n trouwkostuum nog eens aan, euhm… ‘Wil zijn trouwkostuum nog eens aandoen’, maar we zijn het blijkbaar thuis vergeten in de garage… ‘Koen had het netjes aan het wasrekje gehangen bij de schoenenkast om het zéker te zien hangen als we vertrekken… Tsja. Pech onderweg…

Dag 13 : Vigo – Astorga – León

Gisteren bij het diner zagen we voor ’t eerst sinds de 1e avond opnieuw de zon. ’t Was geen spectaculaire zonsondergang, maar we zagen een rode mooie bol piepen door de mist. Een dik uur later was er van mist geen sprake meer. Vanochtend was het terug mistloze volle zon. Net nu we verderreizen… Na het ontbijt nog eens gaan piepen op’t hoogste verdiep van ’t hotel om een glimp op te vangen van de haven. Tegen 10:30 checken we uit en iets voor elven zijn we onderweg voor 309 km naar Asturga.

Onderweg stoppen we voor een snelle hap waar ik het aan de stok krijg met de bediende die ons broodje had klaargemaakt. Ik zie dat ze de bovenkant van een broodje op de grond laat vallen en dat er iemand naast haar (die ik niet kon zien) het broodje opraapt en op het oventje legt. De vrouw van mijn broodje neemt het van de oven en legt het op mijn broodje. Azoo niet he vetzakskes. ik zeg da’k het broodje niet wil, maar ze beweren dat het al vers, ander broodje is. ‘k Zeg dat dat niet kan, en dat ik weiger dat broodje in mijn kas te slagen. Na even aandringen gooit ze dan toch beide broodjes voor mijn ogen in de vuilbak, en laat me enkel onze 2 cola lights betalen. Dan zie ik da ze 2 verse broodjes aan’t maken zijn, en die hebben we dan ook gratis gekregen… 🙂

Iets later dan gepland geraken we dan toch terug onderweg.

Rond 15 landen we in Asturga. Daar pikken we eerst nog een gebouw van Antoni Gaudí mee, je weet wel, die geniale architect die vooral in Barcelona actief was. In Asturga mocht hij het bisschoppelijk paleis bouwen, maar de bisschoppen vonden het maar een lelijk ding en hebben er nooit hun intrek genomen…. Tssss.

Naast het Palacio Episcopal staat de kathedraal!

Een half uurtje later zijn we alweer onderweg naar León. Tegen 16h30 bellen we met het hotel om de boulderkes naar beneden te laten zodat we met de wagen in de verkeersvrije oude stad kunnen om aan het hotel te parkeren.

Ons hotel Real Colegiata San Isidoro is een schitterende locatie voor modellenshoots… Helaas is’t nogal ver. 🙂

De binnenkoer van het hotel.

De sleutel van onze hotelkamer

De kloosterkerk gelijknamig aan ons hotel

Leuke foto van winkeltje.

Catedral de Santa María de Regla de León gezien door de ogen van een vis. De kathedraal was te groot om in één keer op de foto te krijgen.

Plaza Mayor.

Casa de los Botines (nog een werkje van Gaudí)

Hier zitten we op de bank naast Gaudi, die zijn eigen meesterwerk aan het tekenen is.

San Marcos Monastery.

Diane bewerkt de foto’s terwijl ik in de lobby van’t hotel op de iPad de blog voorbereid. Alleen hier is er wifi…

Binnen een uurtje duiken we het restaurant in, en morgen moeten we er weer vroeg uit voor onze trip naar onze laatste bestemming : San Sebastian…

Sloppel iedereen en tot de volgende…

Dag 14 : Léon – Donostia (San Sebastian)

Gisteren, na het avondeten trokken we nog de stad in voor een sessie avondfotografie. We waren eigenlijk een beetje te laat voor het blauwe uurtje, hebben toch enkele fotokes meegepikt en trokken redelijk snel terug naar het hotel.

Catedral de Santa María de Regla

Casa de los Botines

Na een vreselijke nacht – véél te warm, geen airco, veel straatlawaai en de heiligenbeelden die ons vanuit elke hoek van de kamer begluurden – gingen we vroeg ontbijten, liepen we nog eens rond in’t gebouw en vertrokken we om 10:30 naar San Sebastian. Het was een mooie rit, over hoogvlaktes (om en bij de 1000m) en bergen.

Het aantal kilometers naar San Sebastian beginnen omlaag te gaan.

Tegen 15h bereikten we het hoogste punt van de baai van San Sabestian en konden we inchecken in het Mercure Monte Ingueldo hotel. Ik was dan ook heel content dat we vanop onze hotelkamer een superzicht hebben.

Voor de rest lijkt het me een redelijk oud hotel. Marmeren badkamers lijkt me meer iets van in de jaren 80…Ook het zwembad heeft z’n beste tijd gehad. Maar soit, na het zeulen met de bagage naar de kamer en een korte verfrissing daalden we af naar de stad voor een fikse wandeling. We namen hiervoor de funicular tot beneden aan de berg, vlakbij het strand.

Even een kijkje nemen bij de ‘el Peine del Viento’ (Combs of the Winds), een werk van beeldhouwer van Eduardo Chillida, een perfect voorbeeld van schoonheid in zijn zuivere staat.

Van de ene kant van de baai naar de andere kant is een wandelingetje van 40 minuutjes.

Het Casa Consistorial is een prachtig gebouw, het oude Casino, gebouwd tussen 1882 en 1887, huisvest nu de gemeenteraad, ligt nabij het park Alderdi-Eder en de Paseo de la Concha.

In de oude stad dronken we iets, speelden we een beetje met de fisheye

De Basilica de Santa María del Coro.

en de binnenkant

en keerden op ons gemakje terug. Halverwege namen we de bus en met de funicular trokken we weer naar het hotel.

Voor het avondeten parkeerden we de wagen aan’t station en trokken naar de oude stad, maar halverwege kwamen we een leuke restaurantje tegen zónder toeristen. De prijzen lagen ook veel lager dan in de oude stad zelf. We hebben hier zeeeeeer lekkere lokale specialiteiten gegeten. Omdat we zo’n sympathieke klanten zijn – 🙂 – kregen we nadien nog een digestiefke van ’t huis. Een half uurtje later hadden we onze berg weer bedwongen en konden eindelijk in onze nest kruipen. Morgen is rustdag… Hopelijk… Slaapwel.

Dag 15 : San Sebastian

Jihaaaaa! Vandaag is rustdag! (Had Diane beloofd…)

Maar om toch niet te veel te roesten, trekken we met de auto naar de andere kant van de baai en bezoeken we Monte Urgull. Boven op de berg staat het beeld van Christus, de Sagrada Corazon.

Tegen 13h is’t eindelijk tijd voor het tussendoortje waar ik al zo naar verlangde : pinxtos eten op Plaza de la Constitutiòn… Ik schuif aan met 2 bordjes (voor mij én m’n echtgenote uiteraard), betaal netjes aan de kasse; en tegen ik terug aan het tafeltje op het terras zit, voel ik me slecht worden en laat de pinxtos voor wat ze zijn want ze smaken me helemaal niet. 🙂

Tot overmaat van ramp begint het nog te gieten ook. Een dik uur strontregen… Daar gaat onze geplande stranddag… Dan lopen we nog maar wat rond…

Cathedral del Buen Pastor op het gelijknamige Plaza

… en tegen 15H30 (want dan is de siësta gedaan en moet er weer geld in de parkeermeters) rijden we naar het hotel, nemen onze zwemkledij en gaan met de Funicular naar ’t strand. Nem! Ben lekker in slaap gesukkeld, maar écht warm was het niet. De wind komt ook een beetje op… We kramen op, eten een ijsje op de dijk en kijk 🙂 zonnetje is daar. We genieten een uurtje van de zon en keren dan terug en maken ons klaar voor ons laatste avondmaal. Dit keer kozen we voor een brasserie in’t centrum van de oude stad, maar ook stampvol locals. Opnieuw de lekkere lokale gerechten geproefd. Jammer dat het een luidruchtige keet werd toen de pastoor en z’n maten dachten dat ze moesten beginnen zingen voor gans ’t spel!

Plaza de la Constitución in de Parte Vieja.

Uitzicht bij nacht vanaf het terras van ons hotel op de baai.

Na een korte nachtwandeling duiken we in onze nest. Wekker staat om 7u voor de terugreis. Sloppel

Dag 16 : San Sebastian – Ternat

Ochtendstond heeft goud in de mond. We staan op bij dag en dauw met een mooie zonsopgang boven de baai.

Als eersten staan we om 7h30 aan de deur van het restaurant om ons ontbijt te nuttigen. Deze keer kunnen we ons kamernummer van de eerste keer goed zeggen (was gisterenochtend anders … 🙂 ). Wij kiezen het mooiste plekje met zicht op de baai.

Stipt om 9h23 starten we onze lange tocht huiswaarts.

Fris en monter zit de chauffeur achter zijn stuur.