Vandaag redelijk laat opgestaan (6:30), op ’t gemakske klaargemaakt, op’t gemakske naar  ontbijt gezocht en dus bijgevolg ook heeeeeel laat (na 08:00) vertrokken. En dat heb ik de ganse dag mogen ondervinden : bijna heel het traject alleen gelopen… ’t Was een saai traject, niks speciaals te zien, 20 km rustig stijgen, meer dan een uur langs de snelweg, en constant koude noord-noordwestenwind in mijn bakhuis. In Navarette mijn duffke rond mijn nek en handschoentjes aangedaan. Pas in Alto de San Altón draaide de wind en kregen we aangenamere temperaturen.

Heb eigenlijk het meeste ‘geleden’ onder de ‘eenzaamheid’. Al is ‘geleden’ een groot woord. Eigenlijk vond ik het gewoon niet fijn een ganse dag bijna niemand te zijn tegengekomen… Alhoewel ik dacht daar bestand tegen te zijn. Niet dus. Bovendien deed de knie deed nog wat lastig af en toe, en de rechtervoet vond dat ze me daarom een joekel van een blaar moest kado doen.

Maar ’t is slechts aan de eindmeet dat de prijzen uitgedeeld worden : het Hongaars-Australisch koppel zat me op te wachten bij het inchecken in de albergue. De Amerikaanse bende zat me op te wachten in de bar verderop… Zalig toch?!

En omdat ik me alleen aanmeldde bij het restaurant, terwijl een Nieuw-Zeelandse gepensioneerde dame zich ook alleen aanmeldde, werden we uitgenodigd om samen te dineren… wat we dan ook deden… ?

Ik ben dan nog efkes blijven plakken met een karafje wijn om aan de blog te werken…

sloppel allemaal! Bedtijd! Kzenmuug!