In O Cebreiro is er al een aantal dagen een feest / bedevaart aan de gang ter ere van Santo Milagro. In het kleine kerkje is het aangenaam warm door de honderden noveenkaarsen die staan te branden. Vanaf 8u ’s morgens tot 21u ’s avonds is er elk uur een mis (behalve tijdens de siësta). In de smalle straatjes is er een braderie. Van de authentíeke oude gebouwen is niets te zien door de tentjes en kraampjes. Vannacht was er blijkbaar ook nog eens een hoogtepunt want van op de grote tent op het plein achter de kerk was een knalconcert aan de gang tot maar liefst 2u vannacht! Na dit wild geraas merkten we een ander wild geraas op : de wind beukt keihard op de ramen, de wind fluit loeihard tussen de spleetjes van de rolluiken, de regen gutst.

Vanmorgen was het zwaarste onweer al gepasseerd, en hier en daar kregen we nog nattigheid maar kregen we vooral nog heel wat wind op kop. Onze broekspijpen werden aan de shorts geritst, de fleece en de regenvest mochten hun prominente plek in de rugzak voor een dag verlaten.

Ondanks het herfstweertje en de lage temperaturen was het een prachtige tocht. Van de beloofde vergezichten konden we niet ten volle genieten door mist en andere bewolking, maar we bereikten onze bestemming met een heel goed gevoel : Al bij al viel de hoeveelheid regen goed mee, al waren de temperaturen aan de lage kant. De laatste 2 uren – tijdens de lange afdaling naar Triacastela – krijgen we uitbundig de zon te zien en kregen we wel aangename temperaturen.

We vonden opnieuw een leuke Albergue en trokken goedgeluimd het kleine stadje in.

We genieten van een menuutje van 10€ en bestellen een extra drankje in ruil voor de WiFi-key om aan de blog te kunnen werken. Morgen – als ’t God belieft – bereiken we Sarría en vrezen we voor meer drukte op de Camino. Sarría is het uiterste startpunt voor toeristen die met de minste inspanning/tijd – en liefst met nagestuurde bagage – de laatste 100km te voet of 200km per fiets afleggen om alsnog een Compostela in ontvangst te kunnen nemen.