Om 8h gewekt door het harpgeluid van de iPhone. Op het gemak ons klaarmaken voor het ontbijt.

Rond 10h vertrekken we naar ‘Cabo Fisterra’. De naam werd afgeleid van het Latijnse Finis Terrae, wat ‘het einde van de wereld’ of ‘daar waar de wereld ophoudt’ betekent. Volgens de overlevering kreeg de kaap deze naam toebedeeld door de Romeinen omdat die dachten dat de westelijke wereld tot aan het einde van dit schiereiland reikte en niet verder. Het is de bekendste kaap aan de Atlantische westkust en is op kaap Touriñan na, het westelijkste punt van het Spaanse deel van het Iberisch Schiereiland. De kaap vormt de zuidelijke begrenzing van de Costa de la Muerte (Kust des Doods).

Hier bevindt zich ook het eindpunt van de pelgrimsroute naar Santiago de Compostela.

Hiervoor zijn verschillende verklaringen mogelijk. Eén daarvan is dat het al onderdeel uitmaakte van een heidense cultus en dat het Christendom dit heeft overgenomen. Een andere verklaring zou zijn dat Jezus de apostel Jacobus naar het einde van de wereld (Finisterra) zou gestuurd hebben om het geloof te verkondigen. Menig pelgrim verbrandt op deze rotspunt – als einde van zijn of haar lange tocht – al zijn kleren. Maar de pelgrims die wij op terugweg tegenkwamen waren toch nog gekleed…

Het was een gloeiend hete dag. Op de kaap bereikte de temperatuur 39°. Pffff… We waren al een beetje moe en besloten het wat kalmer te doen. Oorspronkelijk stond er nog een bestemming méér op de planning, namelijk Malpica de Bergantiños, maar die hebben we wijselijk geschrapt.

Van hieruit vertrokken we richting Camariñas, met onderweg de nodige stops voor een kiekje van de kerk van Finisterra.

Daarna nog een stop gemaakt voor een panoramafoto met zicht vanaf de berg naar de zee.

Dan terug in de hete auto om de weg verder aan te vatten.

In Camariñas rijden we naar de ‘Faro de Villan’ aan de ‘Costa da Morte’ (5 km buiten de stad). De kust kreeg de bedenkelijke naam ‘Kust des Doods’ toebedeeld omdat hier wel eens een schip durft te pletter varen tegen de rotsen… Het meest recente ongeval dateert trouwens van 2009.

Na het bezoek van de vuurtoren keren we onze kar, stoppen nog even in het dorpje voor een frisdrankje en vatten daarna de terugweg aan. Volgens de wagen is het nog steeds 35° buiten…

We hadden gedacht  nog even een stop te maken bij een strand om ons daar neer te ploffen, maar zien op ons uurwerk dat het eigenlijk al redelijk laat is en we besluiten om rechtstreeks naar het hotel te gaan. We zijn allebei doodmoe en wat rust zal ons deugd doen. Bovendien geraakt de blog eens tijdig online… 😉