Vandaag staat de grootste uitdaging van deze week op’t programma : te voet van Les Aiguilles de Port Coton naar Locmaria. Goed voor circa 25 km. We reden met de wagen tot in Locmaria, schaften ons een lunchpakketje aan en namen om 10h05 de bus naar Port Coton.

Er stond verschrikkelijk veel wind, ook de buschauffeur had er last van want ze had alle moeite om de deuren te kunnen sluiten. Bovendien regende het ook.

Geen optimale omtandigheden, maar ’t was nu of nooit want de rest van de week ziet het weer er nog minder goed uit. De eerste kilometers was het als balanceren op een touw. De wind beukte zodat het onmogelijk was om in rechte lijn te lopen, en af en toe heel kort bij de afgrond.

In een baai zien we een zeiler die schuilt voor de wind, maar het mag niet baten : het bootje dobbert heen en weer maar vooral op en neer. De schipper staart op het dek troosteloos voor zich uit.

Na een poosje stopt de regen; de temperatuur loopt – ondanks de wind – snel op en onze regenvestjes mogen uit.

Iets na 1h, het leek ervoor gemaakt, konden we ons neerzetten voor de lunch. Een lekkere baguette met kaas en ham. Mmmm het smaakte.
Hierbij de “making of” 

van deze 🙂

Nog even de zolen van de wandelschoenen verwisselen, en deze meteen ook uitgieten. Ne mens staat er verstelt van hoeveel rommel er tijdens de wandeling in de schoenen terecht komt…

Zware afdalingen…

… daarbij horen ook serieuze hellingen.

Op regelmatige tijdstippen vinden we onderweg aanwijzingen van de plaats waar we zijn en belangrijk hoe ver het nog is naar de volgende plaats.

’t Is dat de afdalingen altijd beklimmingen achteraf betekenen…

Zie eens hoe schoon het zonneke op het water zit.

En het gaat opnieuw bergaf.

Dit bord gaf ons opnieuw goede moed. We dachten dat ons einddoel nog zeker dubbel zo ver was.

We naderen met rasseschreden…

Het einddoel : Port Maria.

Het plannetje van de gevolgde weg.

Locmaria heette ons welkom. En wij verwelkomden onze lekkere pint. Dat hadden we begot toch zeker verdiend.

Na een verkwikkende douche gauw een telefoontje naar restaurant Roz Avel om een tafeltje te reserveren. Het eten was er overheerlijk. Moe en met een zekere trots konden we achteraf onze hoofdjes te rusten leggen.