Vandaag onze laatste halve dag op het eiland en het belooft een mooie dag te worden.

Nadat we de valiezen ingepakt hadden en uitgecheckt waren vertrokken we op onze laatste omzwervingen op het eiland. Onderstaand bootje waren we al ettelijke keren gepasseerd, hoog tijd voor een fotootje. Ma how zeg opnieuw een echte Menhir op onze baan. We hadden er eerder deze week ook al eentje gezien, maar wat een luxe, hier stond er nog een.

De zon was even gaan schuilen achter een wolkje…

Het restaurantje ‘Le Petit Beigneur’ waar we deze week twee keer voortreffelijk gegeten hadden.

En ondertussen was het tijd om ons klaar te maken voor de inscheping.

Zie ginds komt, neen niet de stoomboot, maar den overzetboot aan. Deze zat hier te genieten van het zonnetje, maar zodra de boot zich in beweging zette, vond ze het wel genoeg geweest en besloot ze ten lange leste om toch op het eiland te blijven.

We naderen de kust van Quiberon. Rond 17h00 zetten we voet aan wal. We maakten ons klaar voor de lange rit van 800 km huiswaarts. De voorziene tijd van aankomst was 1h35.

Omstreeks 0h50 parkeren we de wagen voor de deur.

Vandaag maken we de cirkel rond. De laatste etappe van de GR340 staat op het programma. Het wordt een stralende dag, de wandelschoenen lijken tijdig opgedroogd te zijn; én we hebben er allebei verschrikkelijk veel zin in.

Een dipje volgt als Diane met haar Canon een foto’ke wil schieten van de ochtendzon die straalt over de haven van Sauzon. Bij de eerste poging blijft de sluiter hangen, bij de tweede poging lijkt alles te lukken, maar de foto verschijnt niet op de display. Bij het bekijken op de laptop lijkt de opname in orde. We proberen alle standen van het fototoestel uit en enkel op de stand met het groene rechthoekje (automatische opname) lijkt er geen vuiltje aan de lucht. Via die weg kan ik ook de eerder genomen foto’s bekijken. Alles is nog niet verloren. De camera heeft duidelijk last gehad van de vochtigheid van gisteren. Gelukkig heeft de warmte van de zon dit probleem tijdig opgelost, nog voor we goed en wel op stap waren.

Om 10h00 nemen de bus van Lijn 2 aan de halte Sauzon Pen Prad naar Le Palais en beginnen daar rond 10h30 aan onze wandeling.

We waren bijna onze weg kwijt aan ‘La Citadelle Vauban’ omdat een groep van mensen op leeftijd zich juist gestald hadden voor de bewegwijzering. Gelukkig merkte Koen dit tijdig op zodat we toch een juiste start konden nemen. Hoewel de tocht veel minder lang was, toch waren de afdalingen en beklimmingen niet minder pittig.

Zo’n huisje zouden we wel zien zitten voor onze ‘ouden dag’.

Beuh wat gaat die hier presteren met haar zwart bakje?

Wat peisde van een stukske eten?

Tis goe. Kom maar op met de broodjes.

Eens de bocht om kunnen we in de verte ons hotel al zien liggen. Dat geeft goede moed.

Als het bergaf gaat is ze wel rap hé!

Nu scheidt enkel de baai van Sauzon ons nog van onze eindbestemming, maar we zijn er nog niet. 

Dit stuk van de wandeling worden we getrakteerd op mooie uitzichten op Sauzon.

We hebben geluk, het is vloed, er staat water in de baai, dat geeft toch een veel mooier aanzicht.

Nu onze wandeling erop zit, hebben we nog even tijd om wat tijd te nemen voor een paar uurtjes op het strand ‘Des Grands Sables’. Ons diner nemen we opnieuw bij Le Petit Baigneur.

In het naar huis gaan nog snel een kiekje van de baai.

Een nachtfoto over de baai…

Het regende een deel van de nacht en de weergoden besloten er nog een schepje bovenop te doen.

Pfff. Wandelen in dit weer is écht geen optie, dus besloten we wat rond te rijden en zien wat op ons afkwam.

Bij L’Apothicairerie besluiten we om even uit te stappen en een kijkje te gaan nemen naar de kustlijn. We waren daar vorige zaterdag ook langsgewandeld, maar dan in betere weersomstandigheden.

Aan de bushalte Les Menhirs stond er zowaar een menhir op ons te wachten. Zomaar, zonder dat we daar op zoektocht voor moesten, waar gaan we dat schrijven?

Aan Plage de Donnant parkeren we ons opnieuw. De zee is merkbaar veel wilder dan vorige zaterdag.

Daarna vervolgen we onze tocht naar Bangor. Klein stadje met wat huizen rond een kerktoren. Toch wel schattig dorpje.

Na de lunch in Bangor leek het er even beter uit te zien en besloten we het kleine stukje van de GR340 te doen dat we vorige zaterdag afgebroken hadden aan het strand van Vazen. Hoop en al waren dit slechts 4,350 km; dit zal wel lukken in de regen… 

Waar blijft da wuf nu weer? Ah ze is fotookes aan’t nemen…

We stappen lustig door het land …

Terugkeren naar de wagen doen we via een andere weg.

Voor het diner reserveren we bij Le Petit Baigneur. Lekker, eerlijk eten.

Als voorgerecht kozen we een warm geitenkaasje.

Als hoofdschotel mosseltjes.

Voor het dessert kozen we voor de befaamde ‘Pain perdu’ met caramel. Overheerlijk, maar de portie was toch een beetje groot.

We sloten af met een koffie’tje

Op de terugweg werden we getrakteerd op een mooie zonsondergang. Na een ganse dag mottige regen heeft Lola haar uiteindelijk toch nog laten zien.