Toen de wekker ons deze ochtend wekte, keek ik door het venster en stelde vast dat het nogal mistig was. Dan maar terug een half uurtje in de nest. Tegen 10h naar het restaurant om het ontbijt te nuttigen. Niettegenstaande we hier ook in een Carris hotel logeren, is het ontbijt hier iets verzorgder dan in A Coruña.

Omdat we gisteren reeds de helft van ons parcours in de stad aflegden konden we het vandaag wat kalmer aan doen. Na nog wat gezever met de data van ons gps-travel systeem (harde schijf was bijna vol en daardoor zou de rest van de vakantie niet meer geregistreerd kunnen worden), konden we eindelijk tegen 12h vertrekken. We startten op de plaats waar we gisteren stopten. Aan het standbeeld van het Monumento al Pescador, ter ere van de mannen van de zee, verlaten we de grote baan en trekken we de stad in.

Aan het Salgueiro Garcia Barbon aan de Praza Puerto do Sol trekken we naar de Rua Principe.

Op de voorgrond het standbeeld ter ere van Manuel Castro. Het gebouw erachter is het Museo de Arte Contemporaneo de Vigo.

La farola, een werk van Jenaro de la Fuente.

Monumento trabajo, een set van zeven bronzen beelden geplaatst op een betonnen platform. De sculptuur is een hulde aan de hardwerkende zeelui en vissers.

We waren al goed op weg naar ons volgende punt als ik tot de constatatie kwam dat ik een mooi gebouw voorbij gelopen was, zonder het de nodige aandacht te bezorgen. Ikke op mijn stappen terug terwijl Koen zich even te rusten zet. Het Edificio Albo wordt beschouwd als een van de beste voorbeelden van de naoorlogse architectuur van de stad. De werken aan het gebouw vingen aan in 1942, doch het gebouw werd, wegens tekort aan ijzer gedurende de oorlog, pas opgeleverd in 1949.

Op het Praza de España vinden we ‘Os Cabalos’ het mooie bronzen beeldwerk van Xoan Xose Oliveira. De paarden zouden toezicht houden op het verkeer rond dit plein. Het zou een eerbetoon zijn aan de wilde paarden die op de Monte do Castro verbleven.

De vijver, de fontein en het Monumento al empuje vigués. Het stenen monument van de hand van Camilo Nogueira uit 1966 toont een bewegende boot waarin drie atleten het schild van Vigo verhogen, dit symboliseert de noodzakelijke Unie om er voor te zorgen dat Vigo een prachtige toekomst zou krijgen.

Het Monumento a las Galeones de Rande. Een werk van Desirio Pernas uit 1967. Het werk stelt een platform voor met de drie ankers van de schepen die tot zinken zijn gebracht bij de Slag bij Vigo. De verloren gegane Spaanse schepen zouden nog boordevol goud, zilver en andere schatten zitten die heden ten dag op de bodem van de baai zouden liggen…

Ander zicht op monument met op de achtergrond de in het park aanwezige ruïne.

Aangekomen bij het Monumento a los cantores, poetas y trovadores de la Ri de Vigo, een sculptuur van Xaime Quesada Porto dat op 31 maart 2006 ingehuldigd werd, ter ere van de dichters die in het Galicisch schreven. Dit was het laatste punt op de agenda.

Onze knorrende magen jagen ons richting bakkerij, al waar we ieder een koek kopen die dubbel zo groot is als bij onze bakker, maar die maar evenveel kost. We kuieren langzaam verder naar het Praza Puerto do Sol, waar we deze middag onze wandeling aanvingen en trakteren ons op een frisse pint van de tap.

Als we ons eindelijk opnieuw rechtzetten slenteren we op ons gemakt de stad uit, bij op het pleintje met de fonteintjes aankomen moeten we enkel de boulevard nog af naar ons hotel.

Aangekomen bij het hotel start ik meteen het afladen van de foto’s en begin ik met de blog, terwijl Koen in een diepe slaap sukkelt.

Zou dat nu kunnen dat ik snurkgeluidjes hoor? Neeeeen, ik zal het mij inbeelden.

Voor straks hebben we gereserveerd in een restaurantje waar het eten gemaakt zou worden volgens grootmoeders recept. We zijn benieuwd. Het rook er toch fantastisch…