SDC – Etappe 9 : Nájera – Sto. Domingo de la Calzada (21km)

Na het lange telefoontje met het thuisfront goed geslapen vannacht. Ik lag in een herberg waar je betaalt wat je wil, ze vragen gewoon een donatie om de kosten van water en electriciteit te dekken. Er stonden 50 stapelbedden tegen elkaar gezet; koppels konden dus voor den keertje ‘bij’ elkaar slapen. Mijn buur heeft onze bedden gescheiden toen ik op resto zat. Vanmorgen gezien dat het ne vent was. ?

We werden stipt om 6u gewekt met gregoriaanse gezangen… Om 7 uur al op pad. ’t Was aan de frisse kant : 1 graadje. (Ondertussen hadden we ook al 22 graden.) Rond 8:30 kunnen ontbijten in het eerstvolgende dorpje.

Vele mooie kilometers langs de wijngaarden gelopen. ’t Was ook weer vooral langzaam en lang klimmen vandaag. De knie weigerde vaak dienst. Weet niet hoe ik dit best kan oplossen. Vastgesteld dat het zich enkel voordoet op harde ondergrond met losliggende stenen. De betere boerenwegel dus. Ik probeer dan wat meer in de berm te lopen, maar da’s ook niet ideaal. We zien wel. Tenslotte zijn er maar 9 dagen meer te gaan voor dit 1e deel. Jep, we zijn in de helft! ’t Gaat vooruit!

Kort na de middag Ingecheckt in een Albergue voor 7€. Wat een mooie gezellige herberg. Met ‘sociale’ ruimte en keuken en douches. Lig op een zaal met 13 stapelbedden. Beneden is er wasruimte alsook de tuin om de was te drogen of je zelf even te drogen te leggen in’t gras.

Nu ik er aan denk, jullie kunnen me ook steeds volgen op dit overzichtskaartje, het staat ook als 1e post op de blog.

Allee hup. De foto’s…

SDC – Etappe 8 : Logroño – Nájera (29.6km)

Vandaag redelijk laat opgestaan (6:30), op ’t gemakske klaargemaakt, op’t gemakske naar  ontbijt gezocht en dus bijgevolg ook heeeeeel laat (na 08:00) vertrokken. En dat heb ik de ganse dag mogen ondervinden : bijna heel het traject alleen gelopen… ’t Was een saai traject, niks speciaals te zien, 20 km rustig stijgen, meer dan een uur langs de snelweg, en constant koude noord-noordwestenwind in mijn bakhuis. In Navarette mijn duffke rond mijn nek en handschoentjes aangedaan. Pas in Alto de San Altón draaide de wind en kregen we aangenamere temperaturen.

Heb eigenlijk het meeste ‘geleden’ onder de ‘eenzaamheid’. Al is ‘geleden’ een groot woord. Eigenlijk vond ik het gewoon niet fijn een ganse dag bijna niemand te zijn tegengekomen… Alhoewel ik dacht daar bestand tegen te zijn. Niet dus. Bovendien deed de knie deed nog wat lastig af en toe, en de rechtervoet vond dat ze me daarom een joekel van een blaar moest kado doen.

Maar ’t is slechts aan de eindmeet dat de prijzen uitgedeeld worden : het Hongaars-Australisch koppel zat me op te wachten bij het inchecken in de albergue. De Amerikaanse bende zat me op te wachten in de bar verderop… Zalig toch?!

En omdat ik me alleen aanmeldde bij het restaurant, terwijl een Nieuw-Zeelandse gepensioneerde dame zich ook alleen aanmeldde, werden we uitgenodigd om samen te dineren… wat we dan ook deden… ?

Ik ben dan nog efkes blijven plakken met een karafje wijn om aan de blog te werken…

sloppel allemaal! Bedtijd! Kzenmuug!

SDC – Etappe 7 : Torres del Río – Logroño (20km)

Het avondeten gisteren werd geserveerd in de Albergue zelf om 19:00, met alle pelgrims samen. Het waren uiteindelijk tafels van 8 personen. 6 ervan kwam ik al regelmatig tegen, het andere  koppel zag is pas gisteren onderweg voor het eerst. ’t Was een leuke en leerrijke ervaring, zo met de Deen die zich verveelde, de Amerikaan die 27 maanden in Ghana heeft gewerkt en gewoond en net vorige week ‘afzwaaide’, een New-Yorkse die eigenlijk in Georgia woont, het koppel Canadezen dat eigenlijk de laatste 5 jaren in China woonden en nu een jaar verlof nemen, en het koppel Italianen… tja die mensen praten niet hè. Er kan ne ‘goedendag’ en een ‘buen camino’ af, maar verder lijken ze geen andere taal te kennen. Zelfs geen Engels. Erger nog : zelfs geen Vlaamsch. (Door praktische problemen in de keuken kregen we ons voorgerecht pas om 20:15 terwijl de helft van de andere tafels rond  dat tijdstip aan hij dessert konden beginnen. Blijkbaar hebben ze niet genoeg borden en moest de helft van de zaal wachten op de plonge…)

Soit, deze korte introductie om maar efkes te zeggen dat er een speciaal sfeertje hangt onder de pelgrims, een groot gevoel van samenhorigheid, denk ik. Ook de lokale bevolking ‘leeft’ hartelijk mee als ze ons hun “buen camino” toeroepen…

Het Hongaars-Australisch koppel kom ik elke dag wel een paar keer tegen. Vandaag toch dik drie kwartier samen gelopen en wat afgebabbeld. Twee Australische deernes kruisten mijn pad op de allereerste dag, net voor de Spaanse grens. Heb ze dan een paar dagen niet meer gezien en nu drie dagen op rij wandelden we heel even samen.

Afgelopen nacht kon dus maar redelijk laat ingezet worden door de keukenperikelen, maar ik heb eigenlijk wel redelijk goed geslapen, tot een uur of 3. Dan was het de last met de knie die op kwam duiken. Ik voelde me verder redelijk fris; per slot van rekening is het een kort traject vandaag, een dikke 20km. Ook het ontbijt heeft me heel goed gesmaakt, was wel duurder dan de vorige dagen, maar ik had wel het gevoel dat ik gegeten had : 2 stukjes stokbrood van 10cm schat ik, boter, confituur, een glas fruitsap naar keuze en een potje koffie voor 5€.

Baai de weej, efkes tussendoor : nieuwe nationaliteit voor de statistieken : een koppel uit Israël lag op de slaapzaal…

Vandaag opnieuw gestart rond zonsopgang, 7:30. Wat een zaligheid. Amper 5 graden, heldere lucht, zo goed als windstil. Een short, T-shirt & fleece volstaan, terwijl we 3 of 4 dagen geleden nog startten met een Buffke en handschoenen.  Bij elke stap – bij manier van spreken – zie je de zon ook een stapje hoger komen. Dat eerste half uur, die eerste drie kwartier zijn zo fantastisch mooi. En vreemd genoeg / gelukkig kom dan je dan ook geen andere pelgrims tegen. Het zijn steeds deze momenten waarbij je in jezelf gekeerd en alleen loopt, dat je telkens opnieuw beseft dat je eigenlijk een fantastisch gezin hebt dat me gunt om deze tocht te maken. Je voelt ook dag per dag de last – die je al een paar jaar meedraagt en aanleiding was voor deze tocht – beetje bij beetje wegebben. Ondertussen stonden we sneller dan verwacht boven op de helling en verhuisde de fleece naar de rugzak. Het belooft weer een warme dag te worden. Tot 26 graden… Mooie wandeling vandaag, veel variatie in het landschap : akkers met olijfbomen, wijngaarden, naaldbossen, … bovenop de besneeuwde toppen van de Picos de Europa. En, na 6 dagen Navarra is nu de Rioja aan de beurt…

Was rond 13u in Logroño. Alle albergues zijn nog dicht. Heb dan via booking.com een eenpersoonskamertje geboekt. Stelt niet veel voor. Gewoon efkes geen douche delen, rustig kunnen scheren aan een lavabo, geen gesnurk, geen nachtelijk wc-geloop, of… Als de knie zich vannacht wil gedragen zoals ie vandaag deed zijn we klaar voor de grote etappe morgen naar Nájera (30km).

Gedineerd met Bernard, een Amerikaanse Fransman bij Café Moderno; pelgrimsmenu aan 12€, later schoof de Amerikaanse Marie haar tafeltje tegen het onze.

Nadien nam ik nog een glaasje rode wijn bij La Taberna de Portales terwijl ik met m’n vrouwtje belde / WhatsAppte. Sloppel!

Liever fotokes dan tekst zeker? Hupla!