(zo) Vandaag redelijk vroeg opgestaan om aan de rest van de blog van gisteren te werken. Na het ontbijt uiteraard.

We waren stipt op tijd voor de bus aan het Liberation Square station. Na een korte rit met bus 1A kwamen we aan te Gorey.

Na een korte plaspauze vertrokken we met ons boekske in de hand.

Fort Henri

Vaak langs smalle wegen, lang stuk langs de kust, helaas ook stukken langs drukke wegen, en over ’t algemeen was er geen voetpad.

Hier is bergop zelle…

Langsheen een stuwmeer.

Langs de weg zijn talrijke picknickplekken voorzien, en heel vaak is er ook een bbq-toestel aanwezig.

Ik vraag me af of de auteurs van dergelijke boeken hun traject wel nauwgezet opschrijven. Het liep ergens mis als we bijna terug aan het vertrekpunt verwijderd waren (we hadden nog 3 km voor de boeg van het 1e deel.) De beschrijving naar de dolmen klopte niet helemaal. Volgens een wegwijzer was’t ‘1/2’… Halve mijl? Halve kilometer? Halve marathon? Feit was dat er geen pijltjes meer stonden. Na 20 minuten vragen we de weg aan dame die in de tuin aan’t werken was… Ze kon het niet goed uitleggen, but wait a second, I’ll show you by car… 🙂 nog geen 500 meter verder vonden we het ding verscholen tussen de velden…

We zouden er dan een stuk van een aansluitende wandeling bijnemen. Zo konden we ergens blijven hangen voor het avondeten om dan met de bus het laatste stuk af te leggen. Zouden… Denk dat de auteur zich ook een beetje had vergist in de ganse lus die hij in het boek beschreef. Dat zou ook 13 km geweest zijn, het deel dat we ervan zouden doen zou redelijk goed geschat niet meer dan 7 km mogen zijn. Na 8 km moesten we tot het besef komen dat we er nog 8 zouden moeten bijdoen om aan het restaurant te geraken. Hier hebben we geopteerd voor de bus… ’t Was tenslotte al 18u gepasseerd. Om 18:16 zou de bus komen…

Gelukkig namen we hem… De bus deed er nog 20 minuten over, 8 km is nog te krap geschat blijkbaar.

Rond 7 uur zaten we al met de benen onder tafel. Diane nam een ceaser-salade, ik een zee-brasem… Keilekker maar just groot genoeg als aperitiefhapje :). Diane was beter bediend… Als dessert nam ik een fruitbordje. Ik zei tegen m’n halve trouwboek da’k hoopte dat het fruit al gesneden was… 🙂 en ja hoor, alles mooi in flinterdunne halve schijfjes…

Op weg naar het hotel had het blauwe uurtje juist aangevangen…

(za) Nondedoemmemiljaardedju!!! Welke imbeciel heeft diene wekker om 5h15 gezet? Ahja just, da wazzekik! We moeten naar de ferry. Te voet… Na een doucheke en een koffie checken we uit en gaan we de baan op. Best wel zwaar : op de nuchtere maag sleuren met die zware koffers op kasseien op een belachelijk onzedig uur. De gps duidt 1,8 km aan, maar er lijkt maar geen eind aan te komen. Tegen 6h45 zien we het logo van CondorFerries en kunnen al met de eersten inchecken.

Een half uurtje later gaan we voorbij de douane en kunnen we de bus op naar de boot. Om 7u55 kiezen we het ruime sop, iets te vroeg zelfs. We proberen nog een uurtje slaap te pikken en bestellen ons nadien een koffie en spelen onze door-Diane-met-veel-liefde-gesmeerde-sandwiches naar binnen.

Om 8h20 (GMT ondertussen) hebben we terug vaste grond onder voeten.

Slim van ondergetekende om een hotel te boeken vlakbij de haven (want we zijn te voet, remember?), want 15 minuten later checken we al in…

Op’t gemakske pakken we uit en trekken er dan op uit voor een wandelingske. We lopen eerst even op de dijk van de jachthaven en zien een amfibievoertuig steeds over en weer varen tussen het strand en een eilandje vlak in de buurt.

We besluiten eens te gaan informeren op het strand. Het eiland zou oa een cruciale rol gespeeld hebben tijdens bezettingen ten tijde van Napoleon tot zelfs ten tijde van de wereldoorlogen. We zijn benieuwd en kopen tickets. Bij laag water kunnen we eventueel te voet terugkeren.

Aangekomen op het Saint-Elisabeth staan er een aantal bunkers en een verstevigde burcht.

Op het middenplein vertelt een oude man in vol Napoleon-ornaat meer over de geschiedenis, de oorlogen en het eilandje.

Nadien wordt de voltallige groep gevraagd mee te marcheren naar het kanon waar we een demo krijgen over het afvuren ervan. Ondergetekende riskeerde voor u – beste lezer – samen met 3 anderen zijn leven door deel te mogen uitmaken van de demo 🙂

Kanon op z’n plaats trekken, loop uitkuisen, vuur maken en lont aansteken….

Napoleon himself deed de leukere dingen : een kruitlijn op de grond in de fik steken bijvoorbeeld, evenals het kruit in ’t kanon gieten een een zak kruit in de loop stoppen (de kanonballen waren opgebruikt) en hem helemaal in de loop duwen. Ook de lont in het kruit steken… Wat volgde was een gigantische knal en bijhorend rookgordijn.

Na een kleine 2 uur hadden we het eiland helemaal gezien maar stond het water nog niet laag genoeg om te voet terug te keren en sprongen terug op de boot/camion…

Nu begint de verkenning van St-Helier. Onderweg zien we mooie, originele bankjes.

En een echte mijn.

Via Liberation Square en een koffie met pastry verkennen we de stad en gaan op zoek naar het busstation (voor de volgende dagen).

Het bezoek aan de stad is niet echt wat we hoopten alhoewel er wėl leuke dingen te zien waren.

Zie eens wat een originele klok.

Leuke straatborden.

Restaurants vinden we niet direct en besluiten dan maar in het hotel te dineren. Na 15km slenteren in de benen keren we terug naar de kamer. Na het deugddoend doucheke zijn we weer helemaal fris en monter om aan het diner te beginnen. Na het afzakkertje hadden we niet veel meer nodig om in een diepe slaap te sukkelen…

(vr) Omstreeks 16:45 namen we in Merchtem afscheid van Nick. Een half uur later zijn we thuis, pikken we onze koffers op en tegen 18:06 zetten we koers naar Saint-Malo. We lassen een korte omweg in naar ’t werk omdat er eentje haar bankkaart daar vergeten is… Rond acht uur korte stop op parking voor de pick-nick. On the road again… Even later worden we getracteerd op een mooie zonsondergang. Mijn madam laat haar eens rustig gaan met haar camera’tje… Hierbij enkele sfeerbeeldjes. Na een vermoeiende trip (file in de Walen) en een beetje omrijden op zoek naar ’t hotel wegens wegenwerken, bereiken we pas rond 1 uur ’s nachts Saint-Malo. Inchecken verloopt vlotjes en nog geen 5 minuten later staan we op de kamer.

Ik moest nog even buiten op zoek naar gratis parking voor de volgende 8 dagen. Door het doolhof aan kleine baantjes en wegomleggingen duurde het even voor ik die kon vinden. Tegen 1u45 kon ik m’n pyjama springen en bed induiken. Wekker staat om 5h15…. Slaapwel!

Bij klaarlichte dag zag het hotel er aan de buitenkant als volgt uit :