Vannacht zeer goed geslapen. Toen m’n wekker afliep vanmorgen was het merendeel van m’n kamer al vertrokken. Huh? Ik heb niks gehoord!

’t Was een lange saaie dag vandaag. In de warmte. Bij aankomst in León direct een oude bekende tegengekomen en iets gaan drinken. Binnen het halfuur nog veel gekenden gespot.

Hotel gezocht en na douche direct op zoektocht naar resto, maar met een beetje geluk vind je hier en daar eentje die al om 20u opengaat. Gedineerd met Meg, Rainer, Noëmie & Kata. Supergezellig en plezant boeltje weeral. Nu bedtijd. En ‘k mag eens uitslapen morgen. Trein om 13:36 en station is kwartiertje stappen. Zou nog graag de kathedraal en Las Botinas bezoeken morgen.

Sloppel. Kzen muug.

Gisteren nog wat verder verbroederd en verzusterd met andere pelgrims in de bar van de albergue. Niet alleen het Hongaars-Australisch koppel Gyongyi & David – die ik bijna elke dag tegen ’t lijf liep – maar ook de Deense deerne was van de partij. Tijdens het pelgrimsdiner sloten Marianne uit Nederland en 박홍석 (?) uit Zuid-Korea aan. Was wederom een gezellige en plezante boel, maar eens 21:30 wordt het voor de meesten bedtijd.

’t Was een koude nacht. Slecht geslapen. Elk half uur moeten andere houding zoeken voor de knie, en da’s vreemd want overdag zijn we de beste vriendjes.

Tegen een uur of 7 kwamen Gyongyi en David nog eens kloppen om te zeggen dat ze vertrokken. Ik volgde een paar minuutjes later. Een km of 6 verder namen we definitief afscheid; ik ging ontbijten, en zij zouden op km 18 een omleiding volgen om een mooier parcours te hebben, en bijgevolg León een dag later dan ik zullen bereiken. Ik denk dat ik ze nog wel eens tegenkom; ze toonden veel interesse in de Mesa. Wie weet?

Na m’n ontbijt was het tijd voor een vestimentaire update. De onderste broekspijpen werden aangeritst, en boven m’n fleece moest m’n vest. Het was al wel vaker 3 graden ’s morgens en dan volstonden short en fleece, maar de ijzige wind was vandaag de echte spelbreker!

Vanaf nu – na het ontbijt – was de camino terug van mij! Ik weet dat ik vandaag geen gekend volk meer zal tegenkomen. En ook geen ander volk, op die 3 Franse pelgrims en die 2 Italiaanse toeristen (die tijdens de camino hun rugzak laten nasturen, foei) na. Het deed deugd om terug eens ‘alleen’ op pad te zijn; volgens mij dé manier om de camino te lopen. De wind maakte de tocht extra zwaar of lang omdat je niet in een rechte lijn kon blijven lopen.

Was redelijk laat in de albergue, en nam de albergue municipale (donativo) waarvan ik had beloofd het nooit meer te doen… maar euhm… beloofd! Ik doe het niet meer! Nooit! Ever! Never! En al!

Ondertussen hangt voor de allerlaatste keer m’n was aan de lijn te wapperen en schrijf ik deze blog met een vaasje Sangria. Schrijft heel vlot!

Soit! Foto’s

Het diner met de pelgrims samen was een schot in de roos. Superlekker en keigezellig. We kregen een slaatje als voorgerecht en een soort linzensoepje met stukjes worst als hoofdgerecht. Dessert waren koekjes. Wijn vloeide redelijk rijkelijk en ik neem aan dat er een aantal mensen zullen klagen dat hun “haar” pijn doet. Ik denk dat vandaag Zuid-Korea de hoofdvogel afschiet… Nadien nog een klein zangmomentje.

Update : zonet is de Zuid-Koreaanse me komen groeten, en lijkt van katers geen last te hebben…

Gisterenavond ook afscheid genomen van de Amerikaanse Meg (die nog niet wist waar ze vandaag zou geraken (nogal last van beetje veel blaren, echt veeeeeeeeeeel blaren) en de Hongaarse Kata die aan het traject van vandaag 13km extra toevoegt om vrijdag meer tijd te kunnen doorbrengen in León.

Het leek er vanmorgen op dat iedereen slecht geslapen heeft. Om 5:30 waren de meesten al in de weer. De man die het stapelbed boven mij bevolkte, is een ganse nacht in de weer geweest. Hij was beter zijn kleren gaan wassen! Hij had z’n rugzak uitgegoten aan de kant van mijn hoofdkussen. Stinken man! Niet te doen. Bweikes. Is ook ongeveer elk uur uit z’n nest gekropen. Met het nodige lawaai en gewiebel.

ik was vandaag dus ook vroeg op pad. Na iets meer dan een km merkte ik dat ik m’n knieband vergeten was en moest dus terugkeren. ’t Was verder een koude maar zonnige dag vandaag. De wind was er te veel aan; eerst in de rug, nadien gierende zijwind. Niettegenstaande we het ganse traject langs een hoofdbaan liepen, viel de variatie nogal mee, en dan vooral het eerste stuk, de 1e 14 km.

Heb er vandaag wat vaart achter gezet en was al vroeg in de albergue. Prijs voor stapelbed : 8€ met 5 bedden op kamer; en de prijs voor een gewoon bed in tweepersoonskamer : 10€. Ik wist dat het Hongaars-Australisch koppel hier ook zou logeren. Ik gunde hen de tweepersoonskamer, maar er bleek er nog eentje te zijn dus nam ik er ook eentje. Niet veel later kwam m’n kamergenoot aan; de oudere Japanner die op Alto de Pardón m’n foto nam.

Na het inchecken een flesje wijn besteld om m’n brood-met-kaas-lunch te begeleiden.

Heb ook m’n vuile was uitbesteed, zo is m’n reserve om naar huis te gaan komende zondag weer fris en proper. Voor de rest valt in dit dorp niks te beleven. Tijd voor de blog hier op’t terras; maar ’t is berekoud! Vraag me af of ik niet beter wat verder had gestapt… maar m’n kopje zegt “planning is planning”…

Kwam aan de praat met Italiaanse dokteres die haar blaren op een iets andere manier verzorgt…

foto’s dan maar?