Na een licht ontbijt en snelle lunch-inkopen in de Hypercor verlaten we na 5 nachten A Coruña om vaart te zetten naar Santiago De Compostella, verderop gewoon Santiago… Het was een relatief korte rit van om en bij de 70 kilometers.

Stipt om 12u stonden we al aan de incheck-balie. Niettegenstaande de 4 sterren aan de muur zijn we niet onder de indruk. De kledij van het personeel aan de receptie is niet meer van deze tijd… Net als het personeel zélf trouwens… Denk dat beiden uit het eind van de jaren 60 afstammen… Met álle respect voor het eind van de jaren 60 uiteraard. Ook de kamers hebben verouderd meubilair, maar dit probeerde men te verdoezelen door de plafonds en de muren van een vers likje verf te voorzien; wat op zich geen slecht idee was, maar het blijft vloeken met de tapijt en het houtwerk. De lift heeft bouwjaar 1994; men kan dus aannemen dat de kamers minstens even oud zijn… men heeft dan toch de moeite gedaan om na 20 jaar te renoveren…

Zoals in een vorig bericht gemeld, hangt er hier ook een vreemde mottenballen en/of geriatriegeur, niet alleen in de kamer of in de gang, maar ook in de liften en de lobby. Gelukkig verblijven we hier slechts 1 nacht.

Maar…. Het moet gezegd : dit is het eerste hotel met wifi waarbij je niet bij elke connectie de key opnieuw moet ingeven, of elke dag een nieuwe key aan de receptie moet vragen… Goe bezig… Jommaja, als’t goed is mag het ook gezegd worden hé. We kochten eergisteren een douche-sponsje omdat mijn ander niet meer deugde, ligt dat hier vandaag gratis en voor niks in ons badkamer zeker?!

Na de korte picknick op de kamer trokken we met het openbaar vervoer naar het centrum van Santiago. Niettegenstaande we heel wat pelgrims tegenkwamen, denken we niet dat het ‘druk’ is. Enkelen leken al een aantal dagen onderweg, eentje zat gepakt en gezakt en mooi gewassen en geschoren op de bus bij ons, maar ook werden kuddes bussen gedropt voor de kathedraal. We herkenden hier een daar een Argentijnse vlag…

Aan de dienst voor toerisme vroegen we een stadsplan om ons vlot een weg te kunnen banen tussen de talrijke kleine steegjes. Het lijkt me dat de pelgrimstocht ook meer een commercie geworden is : overal kom je van die souvenir-winkeltjes tegen en sommige steegjes deden me denken aan de Rue des bouchers in Brussel waar ze instant culinaire rommel aanbieden. Maar wat me nog het meeste opviel vanmiddag is dat je die vreemde geur van het hotel zelfs in die steegjes ruikt; wat ons waarschijnlijk de verkeerde conclusie laat maken : de uitbaters van het hotel en de uitbaters van de winkeltjes in de steegjes is één en dezelfde persoon… 🙂 ofwel is die geur hét handelsmerk van Santiago… Wie weet… 🙂

Anyway, onder een loden zon – bij 36° – vangen we onze stadswandeling aan. We starten op Praza das Praterias.

We verkennen onmiddellijk de binnenkant van de Catedral de Santiago. Machtig, pracht en praal in overvloed…

We kuieren op ons gemak verder, ons planneke in de hand en komen volgend mooi gebouw tegen waarvan de naam mij nu ontsnapt.

Uiteindelijk arriveren we op Praza do Obradoiro. Hier krijgen we een andere kijk op de kathedraal.

Op dit plein bevinden zich verschillende mooie gebouwen, zoals Pazo de Xellmirez. Dit gebouw dateert uit de 12de – 13de eeuw en wordt gezien als het belangrijkste voorbeeld van religieuze romaanse architectuur.

Verder is er de Pazo de Raxoi, dit 18de eeuwse paleis diende oorspronkelijk als onderkomen voor studenten van het seminarie van koorknapen, sinds 1970 is dit het stadhuis.

We vervolgen de tocht richting Rua do Campino de San Francisco al waar zich het Monasterio en de Iglesia de San Francisco bevinden. Deze werden gebouwd tussen 1742 en 1749 door architect Melchor Prado Marino.

We keren op onze stappen terug en arriveren op Praza de la Inmaculada. Het Monasterio de San Martino Pinario is een benedictijns klooster.

Vanaf de trappen van het Monasterio San Martino Pinario krijgen we weer een andere kijk op de kathedraal van Santiago.

Op deze plaats krijgen we al serieus last van een droge keel en is de hitte brandend, maar we slepen ons verder.  Op de Praza da Quintana zien we voor ons de Casa de la Conga…

… en omdat na een uur of 2 is de dorst groter dan de inhoud van de flesjes die we meehadden en trakteerden we onszelf op een Estralla Galicia met zicht op de kathedraal in het caféke dat zich bevind in deze Casa. En dan nog een 🙂

Een zware dag verdient een zalige douche en een lekker avondmaal als afsluiters. De douche was al een zware ontgoocheling voor een 4-sterrenhotel : schimmel, schimmel en schimmel… Hopelijk trekt ons eten nog op iets…