Gisterenavond – na het thuisfront gehoord te hebben – vroeg naar bed. Klein ongelukske gehad met m’n camel-bag – het drinksysteem in de rugzak – waardoor ik nog wat opkuiswerk had aan m’n bed, en gelukkig niet in m’n bed. De rugzak lag blijkbaar al een paar uur op het mondstuk waardoor al het water uit de zak is gelopen. Denk dat er aanvankelijk nog ongeveer een driekwart liter in zat… Boeltje opgekuist en uiteindelijk rond 21:15 in de nest gekropen.

Ik heb fantastisch goed geslapen, heb zelfs niks gehoord van ‘de grote verhuis’ op de kamer. Een viertal heeft hun matras van het bed gehaald en hebben op de grond verder geslapen. Ben slechts een keer wakker geworden iets na middernacht op bevel van m’n blaas, en eens rond een uur of 5 omdat er al ene begon in te pakken. Mijn wekker liep af om 6 uur en ben er een half uurke later ook uitgekomen. Rugzak gepakt. Had gisteren een croissant op overschot gekocht, er was koffie in de albergue; ik had toch al iets in m’n maag toen ik vanmorgen vertrok.

Het ging prima vandaag. Het was schitterend weer, mijn knie en ikzelf hebben zich weer met elkaar verzoend; hopelijk weet de knie het morgen nog! Grote nadeel was dat we bijna de ganse dag langs de grote weg hebben gelopen. Rustig van de natuur genieten zat er niet in, maar ben al wreed content dat allemaal goed verlopen is. Het mondstuk van de camelbag heeft wat schade opgelopen blijkbaar want ik zit nu met een druiper.

Ik was al heel snel aan den arrivée vandaag, ik was ook de eerste om in te checken. Was nadien voor de zekerheid al eens gaan horen bij de toeristische dienst of dit wel een goede albergue was, maar dat werd bevestigd. En voor 5€ moet ne mens eigenlijk nie klagen, het bijhorende restaurant zou ook prima zijn. Nog efkes in’t stadje Belorado rondgelopen en nadien op’t gemak in de schommelstoel op’t dakterras. Ondertussen zijn er al 3 extra bedjes bezet. Straks eet ik hier en wil dan terug snel in bed om morgen fris en monter de 11e etappe aan te vangen.

Omdat ik met de WiFi van de albergue niet op de blog kan ben ik nu weer verplicht om op café te gaan…

Soit. Foto’s!

Na het lange telefoontje met het thuisfront goed geslapen vannacht. Ik lag in een herberg waar je betaalt wat je wil, ze vragen gewoon een donatie om de kosten van water en electriciteit te dekken. Er stonden 50 stapelbedden tegen elkaar gezet; koppels konden dus voor den keertje ‘bij’ elkaar slapen. Mijn buur heeft onze bedden gescheiden toen ik op resto zat. Vanmorgen gezien dat het ne vent was. ?

We werden stipt om 6u gewekt met gregoriaanse gezangen… Om 7 uur al op pad. ’t Was aan de frisse kant : 1 graadje. (Ondertussen hadden we ook al 22 graden.) Rond 8:30 kunnen ontbijten in het eerstvolgende dorpje.

Vele mooie kilometers langs de wijngaarden gelopen. ’t Was ook weer vooral langzaam en lang klimmen vandaag. De knie weigerde vaak dienst. Weet niet hoe ik dit best kan oplossen. Vastgesteld dat het zich enkel voordoet op harde ondergrond met losliggende stenen. De betere boerenwegel dus. Ik probeer dan wat meer in de berm te lopen, maar da’s ook niet ideaal. We zien wel. Tenslotte zijn er maar 9 dagen meer te gaan voor dit 1e deel. Jep, we zijn in de helft! ’t Gaat vooruit!

Kort na de middag Ingecheckt in een Albergue voor 7€. Wat een mooie gezellige herberg. Met ‘sociale’ ruimte en keuken en douches. Lig op een zaal met 13 stapelbedden. Beneden is er wasruimte alsook de tuin om de was te drogen of je zelf even te drogen te leggen in’t gras.

Nu ik er aan denk, jullie kunnen me ook steeds volgen op dit overzichtskaartje, het staat ook als 1e post op de blog.

Allee hup. De foto’s…

Vandaag redelijk laat opgestaan (6:30), op ’t gemakske klaargemaakt, op’t gemakske naar  ontbijt gezocht en dus bijgevolg ook heeeeeel laat (na 08:00) vertrokken. En dat heb ik de ganse dag mogen ondervinden : bijna heel het traject alleen gelopen… ’t Was een saai traject, niks speciaals te zien, 20 km rustig stijgen, meer dan een uur langs de snelweg, en constant koude noord-noordwestenwind in mijn bakhuis. In Navarette mijn duffke rond mijn nek en handschoentjes aangedaan. Pas in Alto de San Altón draaide de wind en kregen we aangenamere temperaturen.

Heb eigenlijk het meeste ‘geleden’ onder de ‘eenzaamheid’. Al is ‘geleden’ een groot woord. Eigenlijk vond ik het gewoon niet fijn een ganse dag bijna niemand te zijn tegengekomen… Alhoewel ik dacht daar bestand tegen te zijn. Niet dus. Bovendien deed de knie deed nog wat lastig af en toe, en de rechtervoet vond dat ze me daarom een joekel van een blaar moest kado doen.

Maar ’t is slechts aan de eindmeet dat de prijzen uitgedeeld worden : het Hongaars-Australisch koppel zat me op te wachten bij het inchecken in de albergue. De Amerikaanse bende zat me op te wachten in de bar verderop… Zalig toch?!

En omdat ik me alleen aanmeldde bij het restaurant, terwijl een Nieuw-Zeelandse gepensioneerde dame zich ook alleen aanmeldde, werden we uitgenodigd om samen te dineren… wat we dan ook deden… ?

Ik ben dan nog efkes blijven plakken met een karafje wijn om aan de blog te werken…

sloppel allemaal! Bedtijd! Kzenmuug!