(wo) De,wekker stond iets later vandaag omdat het ontbijt pas om 7u wordt geserveerd. Tegen 7h50 werden we verwacht in de haven voor de reis naar Sark.

Om 8u stipt varen we af.

We zaten op het achterdek buiten, ’t was nog een beetje frisjes aan de visjes, maar in de zon en uit de wind was’t lekker aangenaam.

Het tochtje duurde niet erg lang en drie kwartier later konden we met onze ogen vaststellen dat de tijd daar toch wel stil blijft staan.

Auto’s zijn op het eiland niet toegelaten, er zijn dan ook geen geasfalteerde wegen. Vanuit de haven brengt – indien gewenst – een tractor (die zijn dan weer wėl toegelaten) met aanhangwagen de bezoekers naar ‘De Village’, het ‘commerciële’ centrum van het eiland.

Wij kozen voor de sportievere uitdaging en kregen al een mooie klim als opwarmertje aangeboden.

We vinden er oa een toeristische dienst, hotels, campings, een aantal fietsenwinkels, kleine supermarktjes, een dokterspraktijk, een paar cafétjes en 2 kerken.

Eerste werk was de bevoorrading bij de bakker… 3£ voor 4 croissants, ne chocolakoek, en een brioche met rozijnen… Hoe ze hier winst kunnen op maken blijft me een raadsel. Een halve liter frisdrank? 1£. (1.2€)…

Uiteraard zijn er nog plekken waar een restaurant of tea-house te vinden is… Zoals later op de dag zou blijken.

We vangen onze tocht aan… We deden vanmorgen eerst een wandeling naar het zuiden, richting Little-Sark een schiereilandje dat met een brugje is verbonden met de rest van Sark. Dat brugje werd trouwens in 1945 door Duitse krijgsgevangenen opnieuw gebouwd in beton nadat ze het eerst neergehaald hadden.

Een zeer jong veld van wijndruiven…

De wegbeschrijving van de wandeling was weerom niet altijd juist of vooral niet volledig. Ook was een pad gesloten omdat het te gevaarlijk werd, maar dit kon de wegbeschrijving dus niet weten. Er was vandaag dus heel veel improvisatie nodig om de Village opnieuw te bereiken. Maar die improvisatie leverde mooie uitzichten op; ’t was dus niet voor niets. 😉 We konden ook een praatje maken met een lokale deerne die bezig was met de verzorging van haar akker druivenplantjes voor de wijnbouw. Ik was een beetje onder de indruk van het gesprek, niet alleen omwille van mijn interesse in wijn, maar ongetwijfeld ook omwille van de fysieke kwaliteiten van deze deerne… 😉

Na een lange wandeling even verpozen en onze dorst laven in ‘Tea Garden’. Gelukkig hadden ze er ook koele dranken.

Op terugweg kon Diane zich niet houden en zie hier het resultaat … 🙂

Tegen 13h30 waren we terug aan ons vertrekpunt. Diane liep nog effe de bakker binnen om een aardbeienmeringue en een flesje water te kopen, waarna we een vervolg aan onze dag konden breien.

Voor de noordelijke verkenning gebruikten we een ander lokale transportmiddel, namelijk paard en kar. Fietsen had ook nog gekund maar gezien de staat van de weg en ons gebrek aan fietservaring stonden we hier niet voor te popelen. Paard en kar kon dus net wél… ’t Heeft zijn charmes…maar ’t gaat gewoon niet vooruit. Boy George – het paard dus – had een eigen willetje en moest nogal vaak gestimuleerd worden. We kregen ondertussen wél de nodige (historische) uitleg en andere info over dit eilandje. Af en toe werd een stop ingelast om even rond te lopen.

De Methodistenkerk. Van Patrick vernamen we dat er op Sark geen Katholieke Kerk was, maar dat maandelijks een Katholieke priester het eiland aandeed. Na de rondrit – zo’n kleine 2 uur later – trokken we nog even de straten in waar we niet met het paard kwamen. De Anglicaanse Kerk.

Het cachot dan hoogst uitzonderlijk gebruikt wordt omdat er op Sark geen echte misdadigers wonen. Gebouw wordt uitzonderlijk gebruikt om een dronkenlap voor maximum 48h op te sluiten. De tijd nodig om te ontnuchteren en tot bezinning te komen.We stopten nog ergens voor een pintje… Helaas, geen alcohol zonder food. Een sneetje brood met Sark-butter was niet genoeg food volgens de barmoeder, en we bestelden dan maar een Diet Coke. Hoe meer je ervan drinkt, hoe meer je vermagert. Om 17u sluiten de shops, en de boot was pas om 18u terug, dus we hadden nog ruim de tijd om ons op een bank in’t zonnetje te zetten en onze wandelingen van morgen te plannen.

Ook de terugreis verliep rustig en rond 19u konden we het stof van ons lichaam spoelen.

We dineerden in een ander hotel dan het onze… De menukeuzes van de dag spraken ons aan.

We schrijven deze blog / verwerken de foto’s in de bar van ons hotel met een glaasje whisky van een jaar of 14; ’t Had onze zoon kunnen zijn 🙂

Smakelijk en Slopwel iedereen.

(di) De vroege wekker niet in beschouwing genomen was het een fijne dag vandaag. Opgestaan om 6u om de rest van de koffers te pakken, ontbijt om 6u45 en uitgechecked om 7u15. Direct ingechecked bij Condor Ferries voor de tocht naar Guernsey.

Tijdens ’t wachten met Stievie naar ’t vtm nieuws van gisteren gekeken, en dan was’t tijd om de douane en de identiteitscontrole te passeren…. En we kregen een verrassing… Allebei zelfs…

Volgens de bediende aan de scanner vertoonde de scanner “too much activity” toen onze cameratassen passeerden… Rits per rits werd alles gecontroleerd, m’n geld werd geteld, elke kabeltje, elke accessoire werd nauwgezet aan controle onderworpen. IPhones moesten aangezet worden, allee, de volledige rimram eigenlijk. Nadien werden we uitvoerig bedankt voor de medewerking. Ik repliceerde “no worries, safety first”, en mijn eega “jazeker, safety First” 🙂 Ongeboeid en als vrije toeristen mochten we beschikken.

Iets voor achten werden de trossen losgegooid. We besloten even buitendeks te gaan kijken. Het duurde niet lang of het schip begon vaart te maken.

Al snel zaten we aan 70 km/u, maar de catamaran moest al snel vaart minderen tot 60 km/u omwille van de woeste zee… Hoe kannenkijker da weten? Goede vraag… ‘k Had m’n GPS opgezet en die toonde de snelheid 🙂 Water spatte metershoog op, mijn camera heeft z’n eerste ship-wash goed overleefd (Canon vaneigens – hier gaat commentaar op komen denk ik :p) Maar we zijn dan maar wijselijk naar binnengegaan want mijn croissantje en m’n glaasje pompelmoessap van ’t ontbijt begon stillekesaan z’n weg naar boven te zoeken. Ook aan boord was het een beetje kommer en kwel door de deining. In de tax-free shop hoorden we flessen herhaaldelijk uit de rekken vallen…

Mooi op tijd bereikten we toch de haven van Guernsey.

De zon kwam ons tegemoet, tegen dat we goed en wel uit de haven waren, de fikse plensbui ook…

We waren te vroeg in’t hotel om in te checken dus deden we eerst een klein wandelingske…toen we buitendeks het aanmeren aan’t gadeslagen waren kregen we een tip van medereiziger. Vanop de victoriaanse toren heb je een mooi overzicht over de stad. De poort van de toren is steeds vast, maar je kan de sleutel steeds gaan afhalen in een kunstgalerij een beetje verderop. Moesten zelfs geen waarborg betalen, helemaal gratis ende voor niks! 🙂 Als ze da in ons apenland zouden proberen moesten ze elke 2 uur da slot vervangen wegens sleutel “verloren” als ze geen waarborg van 100€ zouden vragen.

Nadien besloten we een rondrit van het eiland te doen per lijnbus. Zo konden we al eens zien welke wandelingen we overmorgen zouden kunnen doen. Hiervoor kochten we ons een dagticket.

Terug in’t station verterkten we eerst de innerlijke mens alvorens onze intrek in de kamers te nemen.

Dan ging het per bus naar ‘Little Chapel’.

Dan terug om uiteindelijk te beginnen aan een échte wandeling. Veel klimmen en dalen, veel modder.

Vermoeid maar voldaan namen we een doucheke en konden onze voeten onder tafel schuiven in de brasserie van ’t hotel.

(ma) Laatste dag in Jersey… Nog vele plannen, maar het weer stak er een grote stok voor : de regen viel vanochtend met bakken uit de lucht.

Eerste plan was om een lus te wandelen aan Saint Ouens Bay in het westen, en dan per bus te zakken naar de vuurtoren van Corbiere. We laten ons door de regen niet afschrikken en besluiten ons regenbroek mee te nemen. In het station blijkt al snel dat de bus slechts om de 2 uur rijdt. En hij is net 7 minuten vertrokken. 🙁 Alternatief : Er volgt vrij snel een bus naar Bonne Nuit Bay. Van daaruit kunnen we naar Saint-John’s Church en nemen daar de bus terug om dan toch naar Saint-Ouens Bay te gaan. Vermits we minstens 4 keer de bus zullen nemen, kopen we – op aanraden van de dame van Libertybus – een dagticket. Na een wilde rit naar Bonne-Nuit Bay blijkt de baai helaas het bezoek niet waard, en de wandeling naar Saint-John’s Church duurde – ondanks een klim van 30 minuten – ook minder lang dan verwacht.

We hebben ons half uur aan het bushokje doorgebracht met onze lunch, netjes geleverd door de echtgenote die op shopping-missie mocht. Van de kerk naar station verliep rustig en dan waren we een uur te vroeg voor de bus naar Saint Ouens.

Bij het uitrijden van ’t station begon zowaar de zon te schijnen! Aangekomen aan l’Etacq hadden we ruim zicht van minstens 8km tot aan de vuurtoren van Corbiere aan de andere kant van de baai. Er stond wél een heel stevige wind maar de temperatuur was aangenaam.

De laatste 3 km is’t echter opnieuw beginnen gieten en hagelen tot we de vuurtoren bereikten.

Omdat we onze bus net miste, we kletsnat en koud waren, zijn we de eerstvolgende bar binnengestapt 🙂 en diene mens was nie content vaneigens… Da was de eerste Jerseyer die niet echt vriendelijk was… We moesten onze natten brol aan de kapstok hangen aan de ingang. ’t Was blijkbaar ook heel veel moeite om ne warme choco en ne koffie te maken… of zelfs maar aan tafel te brengen… De terugreis met de bus verliep met een omtoertje waardoor we een half uur later thuis zouden zijn; maar het was dat of nog een half uur in de kou te blijven staan en toch nog een half uur vroeger thuis zijn. Het omtoertje reed eerst terug naar ons vertrekpunt van de wandeling, wat ook al bijna 40 minuten in beslag nam.

Onderweg nog een tussenstop gemaakt voor het mooi zicht in Saint-Aubin.

10 minuutjes later passeerde de volgende bus, een dubbeldekker 🙂 die kwam van de luchthaven. Vanuit onze positie, boven op de eerste rij, hadden we mooi zicht op de rijbaan en de huisjes…

Aangekomen bij het hotel ging het zonnetje net slapen en gezien Diane haar canon nog bij de hand had… 🙂

Diane legde effe nog een zonsondergang vast op sensor alvorens ze zich in een heerlijk badje dompelde terwijl ik deze blog schrijf. Nu heeft ze genoeg verrimpelde huid dat het tijd is om zich af te drogen zodat we kunnen gaan dineren…

Dames en heren, smakelijk eten en tot de volgende…