And we away…

De dag begint zonnig en warm. Op weg naar Lugo is de temperatuur rond 10h40 al 28°, dat belooft voor de rest van de dag.

Lugo, de oudste provinciehoofdstad van Galicië. Zo’n 2000 jaar geleden bestond hier al een nederzetting en de naam is waarschijnlijk van Keltische oorsprong; ‘Lugh’ betekent ‘God van het licht’. De Romeinen bouwden hier een muur, die de ‘Oude stad’ omsluit. Na de versterkingen in Avila is dit de best bewaarde oude stadsmuur van Spanje. Deze muur heeft de stad door de eeuwen heen beschermd tegen de Sueben, de Moren en de Noormannen. Nu kan men over de muur lopen en krijgt men een mooi uitzicht op de stad.

De stadsmuur telt 10 poorten. De één al wat mooier en authentieker dan de andere. Hierbij alvast eentje…

Op de Praza Santa Maria staat een pracht van een kathedraal, die we jammer genoeg niet van binnen konden bezoeken omdat er een zondagsdienst aan de gang was.

Op de Praza Maior mag ik mij even uitleven als Romeinse menner…

Het Ajuntamiento van Lugo mag gezien worden.

Op de Praza Major stonden mooie, maar vreemde bomen…

Overzicht van Praza Maior, dat het grootste, mooiste en belangrijkste plein van de stad is.

Na Praza Maior begeven we ons op de Romeinse muur die volledig kan afgewandeld worden. Sportievelingen leggen dit parcours verschillende keren al joggend af; wie hielden het op 1 keer; tenslotte is’t zondag en Koen had de verkeerde schoenen aan. 🙂

Waar blijft da wuf nu weer…

Na een goeie wandeling besluiten we om onze dorst te lessen op een terrasje op Praza Maior. We worden er zelfs getrakteerd op lekkere tapas.

Tegen 18u kapten we ons af op’t strand met zicht op de Torre de Hercules.

Nu is’t hoog tijd om te gaan eten… Laatste avondmaal in A Coruña. Hell Yeah!

Sloppel!

Vermits de Spaanse Gorilla van de Security ons weggejaagd heeft toen we foto’s van het hotel aan het nemen waren ‘by night’ hebben we deze toch kunnen pikken … 🙂

Om 8h gewekt door het harpgeluid van de iPhone. Op het gemak ons klaarmaken voor het ontbijt.

Rond 10h vertrekken we naar ‘Cabo Fisterra’. De naam werd afgeleid van het Latijnse Finis Terrae, wat ‘het einde van de wereld’ of ‘daar waar de wereld ophoudt’ betekent. Volgens de overlevering kreeg de kaap deze naam toebedeeld door de Romeinen omdat die dachten dat de westelijke wereld tot aan het einde van dit schiereiland reikte en niet verder. Het is de bekendste kaap aan de Atlantische westkust en is op kaap Touriñan na, het westelijkste punt van het Spaanse deel van het Iberisch Schiereiland. De kaap vormt de zuidelijke begrenzing van de Costa de la Muerte (Kust des Doods).

Hier bevindt zich ook het eindpunt van de pelgrimsroute naar Santiago de Compostela.

Hiervoor zijn verschillende verklaringen mogelijk. Eén daarvan is dat het al onderdeel uitmaakte van een heidense cultus en dat het Christendom dit heeft overgenomen. Een andere verklaring zou zijn dat Jezus de apostel Jacobus naar het einde van de wereld (Finisterra) zou gestuurd hebben om het geloof te verkondigen. Menig pelgrim verbrandt op deze rotspunt – als einde van zijn of haar lange tocht – al zijn kleren. Maar de pelgrims die wij op terugweg tegenkwamen waren toch nog gekleed…

Het was een gloeiend hete dag. Op de kaap bereikte de temperatuur 39°. Pffff… We waren al een beetje moe en besloten het wat kalmer te doen. Oorspronkelijk stond er nog een bestemming méér op de planning, namelijk Malpica de Bergantiños, maar die hebben we wijselijk geschrapt.

Van hieruit vertrokken we richting Camariñas, met onderweg de nodige stops voor een kiekje van de kerk van Finisterra.

Daarna nog een stop gemaakt voor een panoramafoto met zicht vanaf de berg naar de zee.

Dan terug in de hete auto om de weg verder aan te vatten.

In Camariñas rijden we naar de ‘Faro de Villan’ aan de ‘Costa da Morte’ (5 km buiten de stad). De kust kreeg de bedenkelijke naam ‘Kust des Doods’ toebedeeld omdat hier wel eens een schip durft te pletter varen tegen de rotsen… Het meest recente ongeval dateert trouwens van 2009.

Na het bezoek van de vuurtoren keren we onze kar, stoppen nog even in het dorpje voor een frisdrankje en vatten daarna de terugweg aan. Volgens de wagen is het nog steeds 35° buiten…

We hadden gedacht  nog even een stop te maken bij een strand om ons daar neer te ploffen, maar zien op ons uurwerk dat het eigenlijk al redelijk laat is en we besluiten om rechtstreeks naar het hotel te gaan. We zijn allebei doodmoe en wat rust zal ons deugd doen. Bovendien geraakt de blog eens tijdig online… 😉