Vandaag parkeren we de wagen aan de bushalte van Le Palais en nemen we lijn 3 naar Locmaria. De weerberichten zagen er ook weer gene vette uit; ’t wordt stillekesaan een traditie. 🙁

We laten het niet aan ons hart komen; het ziet er wel dreigend uit, maar’t is nog steeds droog. Om het lot niet te veel te tarten besluiten we de regenfrakskes in de rugzak te laten en er maar wat vaart achter te zetten.

Wie komt daar aangeslopen?

Het gaat hier weer serieus bergop zulle!

“Les Grand Sables”, we zijn nu halfweg.

Het was al een tijdje aan het miezeren, maar tegen 13h30 was ons regenfrakske echt nodig. En dan vond een of andere pipo het nog nodig om te photobomben ook!?

Het eindpunt nadert met rasse schreden.

We dineren in het hotel, de menu / buffet zag er ok uit.

We beginnen deze nieuwe dag met een rebusje… 

’t Was weer koekenbak vannacht… Wind, regen, nog regen, nog wa wind…

Vandaag beetje rondgelopen in Le Palais. We wilden uitzoeken waar de bushalte is, en waar we best de wagen parkeren voor onze tocht van morgen. Veel was er niet te beleven in ’t stadje. Maar best wel gezellig.

Rond het middaguur vielen de hemelsluizen weer open en besloten we de innerlijke mens te versterken met lokale lekkernijen. Veel raar volk in de boîte…

Na het eten nog wat rondgelopen. Mooi stadhuis, pleintje en kerkje… Omdat het opnieuw harder begon te regenen keerden we terug naar het hotel alwaar we ons wat te rusten legden om nog te bekomen van onze fysieke uitspattingen van de dag voordien.

Voor het avondeten besloten we toch om ons kot nog eens uit te komen. We reserveerden bij Pub Le Goëland in Le Palais. Veel belovende gebruikersbeoordeling op TripAdvisor, maar hetgeen wij ervan onthielden : veel geld voor toch niet zo’n denderend eten. Vergeleken met gisteren waren we vandaag meer geld kwijt, terwijl het eten gisteren veel verfijnder was.

Nog een laatste blik op de haven van Le Palais. 

Daarna de wagen in richting Sauzon en ons bedje. Sloppel!

N.B. Voor de puzzelaars die de rebus niet konden oplossen : de oplossing is : “MANMANMAN, WAT EEN KLOTENWEER!”

Vandaag staat de grootste uitdaging van deze week op’t programma : te voet van Les Aiguilles de Port Coton naar Locmaria. Goed voor circa 25 km. We reden met de wagen tot in Locmaria, schaften ons een lunchpakketje aan en namen om 10h05 de bus naar Port Coton.

Er stond verschrikkelijk veel wind, ook de buschauffeur had er last van want ze had alle moeite om de deuren te kunnen sluiten. Bovendien regende het ook.

Geen optimale omtandigheden, maar ’t was nu of nooit want de rest van de week ziet het weer er nog minder goed uit. De eerste kilometers was het als balanceren op een touw. De wind beukte zodat het onmogelijk was om in rechte lijn te lopen, en af en toe heel kort bij de afgrond.

In een baai zien we een zeiler die schuilt voor de wind, maar het mag niet baten : het bootje dobbert heen en weer maar vooral op en neer. De schipper staart op het dek troosteloos voor zich uit.

Na een poosje stopt de regen; de temperatuur loopt – ondanks de wind – snel op en onze regenvestjes mogen uit.

Iets na 1h, het leek ervoor gemaakt, konden we ons neerzetten voor de lunch. Een lekkere baguette met kaas en ham. Mmmm het smaakte.
Hierbij de “making of” 

van deze 🙂

Nog even de zolen van de wandelschoenen verwisselen, en deze meteen ook uitgieten. Ne mens staat er verstelt van hoeveel rommel er tijdens de wandeling in de schoenen terecht komt…

Zware afdalingen…

… daarbij horen ook serieuze hellingen.

Op regelmatige tijdstippen vinden we onderweg aanwijzingen van de plaats waar we zijn en belangrijk hoe ver het nog is naar de volgende plaats.

’t Is dat de afdalingen altijd beklimmingen achteraf betekenen…

Zie eens hoe schoon het zonneke op het water zit.

En het gaat opnieuw bergaf.

Dit bord gaf ons opnieuw goede moed. We dachten dat ons einddoel nog zeker dubbel zo ver was.

We naderen met rasseschreden…

Het einddoel : Port Maria.

Het plannetje van de gevolgde weg.

Locmaria heette ons welkom. En wij verwelkomden onze lekkere pint. Dat hadden we begot toch zeker verdiend.

Na een verkwikkende douche gauw een telefoontje naar restaurant Roz Avel om een tafeltje te reserveren. Het eten was er overheerlijk. Moe en met een zekere trots konden we achteraf onze hoofdjes te rusten leggen.