Ook deze ochtend hing er opnieuw mist boven de haven. Het was nog frisjes toen we op het balkon aan het restaurant een kijkje naar de boten gingen nemen. Maar geen paniek, de zon brak nog voor de middag door.

We komen aan in Pontevedra en onmiddellijk springt deze brug in het oog.

We parkeren onze wagen dicht bij deze kerk. Omdat ik deze denk te herkennen als de Ruinas de Santa Domingo, start onze toer moeizaam. Later op de dag (op terugweg naar de wagen) blijkt dit de kerk van de parochie van Santa Clara te zijn.

Na wat gezoek komen we aan op de Praza da Estrela waar de kerk en het klooster van San Francisco staan.

Eén plein verder op het Praza de la Peregrina, bevindt zich de kerk of kapel van la Virgen Peregrina. Deze kapel is er ééntje voor de bedevaarder op weg naar Santiago de Compostela.

De binnenkant van de kapel …

We kuieren verder naar het Praza de España.

Daar vinden we de echte Ruinas do Santo Domingo.

Op hetzelfde plein ‘La Deputacion Provincial’.

Na flink wat gezoek en was verkeerd lopen vinden we de weg naar de Basilica de Santa Maria la Mayor. Deze kunnen we spijtig genoeg niet langs de binnenkant bekijken omdat er net een begrafenis aan de gang is. Blijkbaar zijn ook de Galiciërs sterfelijk.

Overal in de stad zijn deze leuke drinkfonteintjes verspreidt. Door aan hun tong te duwen komt er water uit hun mond.

Dan is het tijd om de innerlijke mens te voorzien van spijs. Koen kiest voor een simpele koek of twee, ik neem een koek gevuld met zeevruchten. Ik heb er nog spijt van, het was wel lekker, maar het is mij niet echt bekomen.

De appeltjes van oranje…

We keren Pontevedra de rug toe en reizen verder naar Cambados. Koen plaatst zich even naast deze meneer en probeert te achterhalen waar deze naar kijkt…

Op zoek naar de kerk van Santa Mariña de Dozo komen we hier terecht. Dit is de parochiekerk van deze parochie, maar wij hadden een ruïne verwacht.

Dan maar even een hotel binnen om navraag te doen. De brave man bezorgt ons een planneke en legt ons uit dat en ongeveer 10 min stappen is. Gewapend met het plan vangen we onze wandeling aan en ja dat lijkt al beter op hetgeen we zoeken. Het Cementerio de Santa Mariña de Dozo en de Ruinas.

De ruïne bekeken door de ogen van een vis…

Onze volgende stop is het schiereilandje A Toxa. Hier staat een wel heel speciaal kerkje. De Ermita de San Sebastian – Capilla das Cochas is aan de buitenkant volledig bedenkt met schelpen. Mooi.

Detail van de bekleding. Bijna elke schelp is beschreven met een boodschap.

Deze brug verbindt A Toxa met het vaste land en het dorpje O Groove.

Over Sanxenxo rijden we terug naar Vigo.

Over de brug waar deze ochtend mist hing, hangt opnieuw mist… Maar ons niet gelaten, wij hebben een mooie dag gehad.

Bij aankomst in het hotel zijn we nog snel onze boottocht voor morgen gaan boeken. Morgen is het stranddag op Illas de Cíes. We zullen morgenochtend vroeg moeten opstaan…

Toen de wekker ons deze ochtend wekte, keek ik door het venster en stelde vast dat het nogal mistig was. Dan maar terug een half uurtje in de nest. Tegen 10h naar het restaurant om het ontbijt te nuttigen. Niettegenstaande we hier ook in een Carris hotel logeren, is het ontbijt hier iets verzorgder dan in A Coruña.

Omdat we gisteren reeds de helft van ons parcours in de stad aflegden konden we het vandaag wat kalmer aan doen. Na nog wat gezever met de data van ons gps-travel systeem (harde schijf was bijna vol en daardoor zou de rest van de vakantie niet meer geregistreerd kunnen worden), konden we eindelijk tegen 12h vertrekken. We startten op de plaats waar we gisteren stopten. Aan het standbeeld van het Monumento al Pescador, ter ere van de mannen van de zee, verlaten we de grote baan en trekken we de stad in.

Aan het Salgueiro Garcia Barbon aan de Praza Puerto do Sol trekken we naar de Rua Principe.

Op de voorgrond het standbeeld ter ere van Manuel Castro. Het gebouw erachter is het Museo de Arte Contemporaneo de Vigo.

La farola, een werk van Jenaro de la Fuente.

Monumento trabajo, een set van zeven bronzen beelden geplaatst op een betonnen platform. De sculptuur is een hulde aan de hardwerkende zeelui en vissers.

We waren al goed op weg naar ons volgende punt als ik tot de constatatie kwam dat ik een mooi gebouw voorbij gelopen was, zonder het de nodige aandacht te bezorgen. Ikke op mijn stappen terug terwijl Koen zich even te rusten zet. Het Edificio Albo wordt beschouwd als een van de beste voorbeelden van de naoorlogse architectuur van de stad. De werken aan het gebouw vingen aan in 1942, doch het gebouw werd, wegens tekort aan ijzer gedurende de oorlog, pas opgeleverd in 1949.

Op het Praza de España vinden we ‘Os Cabalos’ het mooie bronzen beeldwerk van Xoan Xose Oliveira. De paarden zouden toezicht houden op het verkeer rond dit plein. Het zou een eerbetoon zijn aan de wilde paarden die op de Monte do Castro verbleven.

De vijver, de fontein en het Monumento al empuje vigués. Het stenen monument van de hand van Camilo Nogueira uit 1966 toont een bewegende boot waarin drie atleten het schild van Vigo verhogen, dit symboliseert de noodzakelijke Unie om er voor te zorgen dat Vigo een prachtige toekomst zou krijgen.

Het Monumento a las Galeones de Rande. Een werk van Desirio Pernas uit 1967. Het werk stelt een platform voor met de drie ankers van de schepen die tot zinken zijn gebracht bij de Slag bij Vigo. De verloren gegane Spaanse schepen zouden nog boordevol goud, zilver en andere schatten zitten die heden ten dag op de bodem van de baai zouden liggen…

Ander zicht op monument met op de achtergrond de in het park aanwezige ruïne.

Aangekomen bij het Monumento a los cantores, poetas y trovadores de la Ri de Vigo, een sculptuur van Xaime Quesada Porto dat op 31 maart 2006 ingehuldigd werd, ter ere van de dichters die in het Galicisch schreven. Dit was het laatste punt op de agenda.

Onze knorrende magen jagen ons richting bakkerij, al waar we ieder een koek kopen die dubbel zo groot is als bij onze bakker, maar die maar evenveel kost. We kuieren langzaam verder naar het Praza Puerto do Sol, waar we deze middag onze wandeling aanvingen en trakteren ons op een frisse pint van de tap.

Als we ons eindelijk opnieuw rechtzetten slenteren we op ons gemakt de stad uit, bij op het pleintje met de fonteintjes aankomen moeten we enkel de boulevard nog af naar ons hotel.

Aangekomen bij het hotel start ik meteen het afladen van de foto’s en begin ik met de blog, terwijl Koen in een diepe slaap sukkelt.

Zou dat nu kunnen dat ik snurkgeluidjes hoor? Neeeeen, ik zal het mij inbeelden.

Voor straks hebben we gereserveerd in een restaurantje waar het eten gemaakt zou worden volgens grootmoeders recept. We zijn benieuwd. Het rook er toch fantastisch…